Omwegen-11

THE WAVE (2) : Een magische plek

In Omwegen-10 vertelde ik over de eerste hike die we in november 2005 naar the Wave maakten. Een onvergetelijke ervaring, maar ook een ervaring die voor evenveel geld slecht had kunnen aflopen. We verdwaalden omdat we op weg naar the Wave toe hadden verzuimd om ons goed te oriënteren. Op de terugtocht herkenden we geen enkel punt en we verwijderden ons hoe langer hoe verder van de plek vanwaar we die morgen waren vertrokken. We waren verdwaald.
Maar … ik schreef eveneens: God was die dag ook met de goddelozen. Een doodlopende canyon dwong ons om van richting te veranderen en op curieuze wijze vonden we de weg terug.

*) Na publicatie van Omwegen-10 kreeg ik o.m. vragen waarom we zonder routebeschrijving of GPS op weg waren gegaan.

Het Bureau of Landmanagement deed er in 2005 en doet er nog steeds alles aan om het gebied voor massatoerisme te behoeden. Er werden en er worden nog steeds maar maximaal 20 personen per dag, en alleen met permit, in het gebied toegelaten. Om te voorkomen dat meer dan het toegestane aantal bezoekers op eigen houtje in het kwetsbare gebied zou gaan rondstruinen had BLM er destijds voor gekozen om geen routebeschrijvingen te verstrekken. Op het kaartje hieronder staat de route aangegeven, maar deze informatie hadden we in 2005 niet tot onze beschikking.

Een ‘ommetje’

In het voorjaar van 2016 komen we onverwacht terug in het zuiden van Utah. Tijdens onze reis gooien de weergoden eind maart flink roet in het eten als we drie dagen in Holbrook AZ willen blijven om te hiken in Petrified Forest en Painted Desert. De eerste dag worden we al gegeseld door de wind. De tweede dag worden we afgeranseld tijdens een hike in een wonderschoon gebied, maar als we daarna nog niet doorhebben dat de weergoden andere plannen voor ons in het vooruitzicht hebben, dan zorgt een sneeuwstorm er wel voor dat we uiteindelijk door de knieën gaan en een dag eerder dan gepland vertrekken. En zie … hierdoor winnen we een dag en er ontstaat ineens ruimte om een ‘ommetje’ te maken naar het zuidelijke gedeelte van Utah. En aangezien rechtstreeks naar Kanab rijden niet echt ons ding is, worden Little Painted Desert en Coal Mine Canyon als broodnodige tussenstops gezien voordat we in Kanab arriveren. Tijdens de rit bedenken we wat we op deze gewonnen dag allemaal zouden kunnen doen. Het eerste wat bij ons opkomt is een hike naar the Wave. Maar dan moeten we op z’n minst twee dagen in Kanab blijven en morgenochtend meedoen aan de loterij in het Visitor Center voor een permit om de dag erna naar the Wave te mogen hiken. De kans dat we een permit zullen krijgen is erg klein. Maar ja … wie niet waagt, die wint ook niet. We zoeken een motel, boeken voor twee nachten en gaan in onze planning bekijken waar we met dagen kunnen schuiven.

1 april

Een uur voordat de trekking op 1 april 2016 begint zijn we al in het Visitor Center van Kanab en we zien de groep deelnemers langzaam groeien. Om half negen worden we uitgenodigd om in de loterij-ruimte de applications in te vullen en al gauw liggen er 55 aanmeldingen op tafel voor 140 personen die graag naar The Wave willen gaan. Wij krijgen nummer 30 toebedeeld. De Ranger informeert wie er in deze groep al eerder naar The Wave is geweest. Er steken slechts twee mensen (wij) hun vinger op. Droogjes zegt de Ranger vervolgens dat hij er meer dan 100 keer is geweest. Hilariteit alom. De Ranger begint aan de molen met houten balletjes te draaien en de spanning is om te snijden wanneer het eerste balletje naar buiten rolt.
Een jongedame springt meerdere gaten in de lucht als zij als eerste in de prijzen valt. Rondom nummer 30 gebeurt er het een en ander. Met nummer 29 mogen er drie personen een permit afhalen. Nummer 31 zorgt voor nog twee zielsgelukkige gezichten. Er zijn nu dus al zes permits vergeven. De Ranger voert de spanning nog wat verder op met zijn opmerkingen over wat de mogelijkheden c.q. gevolgen kunnen zijn als het volgende nummer bij een groep van zes personen zal uitkomen. Het scenario dat hij schets begint met scheve gezichten en eindigt met het teloorgaan van vriendschappen, relatieproblemen en echtscheidingen. Wat er ook gebeurt: er zullen maar vier personen van de groep mogen lopen. De spanning stijgt. Dan wordt nummer 33 gedraaid, weer twee personen. En als laatste wordt nummer 55 voor twee personen uitgeloot. Helaas, voor ons en voor nog 128 andere aanwezigen is het vandaag geen ’Wave-bingo’, maar wel een mooie belevenis.
Wat het ook moge zijn. Een chronische verslaving aan de desert of een acute herinfectie van woestijnkoorts, we besluiten om morgenochtend ons geluk nogmaals te gaan beproeven. Het gevaar bestaat dan wel dat, mocht een van de balletjes ons als gelukkigen uitkiezen, we een deel van onze geplande reis zullen moeten schrappen. We zullen zien …

2 april

Vandaag wordt nummer 2 op ons formulier geschreven. In totaal liggen er vandaag 29 applications voor 90 deelnemers op tafel. Fors minder dan gisteren. Het is weekend en we rekenden op een verdubbeling van het aantal deelnemers. Omdat ik gisteren al foto’s heb gemaakt, blijf ik vandaag rustig zitten en bekijk de gespannen gezichten om me heen. De Ranger draait aan het molentje en de balletjes gaan rollen. Nummer 18 rolt als eerste naar buiten. Weer draait het molentje. Het is vandaag twee april … we wagen een tweede poging …. op onze application staat vandaag nummer twee … en het tweede balletje dat naar buiten rolt heeft cijfer … twee.

Daarna is bij ons de concentratie voor het molentje en de balletjes weg. Volgens mij heb ik Thei’s rechterarm helemaal beurs gebeukt. Na afloop van de loterij worden de winnaars gevraagd om te blijven zitten om de permits in ontvangst te nemen en om de oren te openen voor aanwijzingen en waarschuwingen. Naast de permits ontvangen we dit keer ook een dubbel A4-tje met kleine fotootjes en een beschrijving van belangrijke herkenningspunten voor de meer dan 2 uur durende hike, niet alleen náár de Wave, maar ook om de weg terug te kunnen vinden. De Ranger legt vervolgens uit waarom mobieltjes in het gebied niet werken en dat hoge concentraties ijzeroxide in de bodem de signalen van GPS dermate verstoren dat deze onbruikbaar is. Toch op de GPS vertrouwen heeft al menige hiker in de problemen gebracht. Er wordt ons op het hart gedrukt dat het levensgevaarlijk is om in het donker verder te lopen als we om welke reden dan ook niet tijdig terug kunnen komen bij de auto. Blijf waar je bent. Daarom is het zo belangrijk om per persoon minimaal 1 gallon water (4,5 liter), extra voedsel en kleding in de rugzak mee te nemen. De nachten kunnen verdraaid koud zijn. Wacht tot het licht wordt en maak het je zo ’comfortabel’ mogelijk. Wij verdwaalden in 2005 en we herinneren ons maar al te goed hoe klein en kwetsbaar we ons voelden in de uitgestrekte ruige wildernis.
Bruisend van enthousiasme rijden we terug naar het motel en boeken nog een extra overnachting. Het blijft curieus dat onze droomwens om nog eens naar the Wave te gaan, blijkbaar alleen via een omweg gerealiseerd kan worden.

Op weg

3 april. De temperatuur ligt net boven het vriespunt als we uit Kanab vertrekken. Halverwege Page en Kanab ligt de 8 mijl lange House Rock Valley Road. De dirt road is normaal gesproken goed begaanbaar, behalve als hij nat is. Zelfs voor voertuigen met vierwielaandrijving is de weg dan onbegaanbaar. Het is dan net alsof je op ijs rijdt en de kans dat je van hellingen of steile rotsen afglijdt is groot. Op een klein stuk door de creek na is de dirt road vandaag droog, maar hij zit wel vol diepe kuilen, voren en stenen waarop rijden met een snelheid van 20 km per uur het maximaal haalbare is. Over het algemeen laat ik me niet afschrikken door wegen van slechte kwaliteit, maar van deze weg krijg ik vandaag klamme handen.
Na een uur hobbelen, zigzaggen en vol op de rem staan komen we op de ‘parkeerplek’ aan vanwaar we de hike zullen starten. Twee uur heen, twee uur terug en daar tussenin kunnen we alle tijd nemen voor the Wave zelf. In het begin betwijfel ik of we zelfs maar eenderde van de hike zullen kunnen lopen. Thei heeft last van zijn spieren na de hikes van gisteren en eergisteren. We geven niet op. Integendeel. De grootste hindernissen tijdens de route lijken verborgen krachten in ons aan te spreken. We hebben deze route in november 2005 ook gelopen, we herkennen een groot aantal locaties en ik herken ook specifieke gedeeltes en punten die inspiratiebron zijn geweest voor een aantal van mijn schilderijen. Het gebied opent zijn armen voor ons en wij nemen met veel enthousiasme de uitdagingen aan die ons worden geboden.

Een magische plek

De Vermillion Cliffs hebben hun naam te danken aan hun op het eerste gezicht overwegend oranje-rode kleur. Maar in de op versteende golven lijkende rotsen van de The Wave en de Coyote Buttes zijn, richel na richel, alle tinten en schakeringen van wit, roze, bruin, rood tot vermiljoen aan toe terug te vinden. Zwemen van turquoise zorgen voor de ’finishing touch’, die de buitenaardse aanblik van het gebied alleen nog maar versterkt

De hoge golvende rotsen van The Wave lijken voor ongeoefende hikers nauwelijks te beklimmen. De realiteit is anders. De richels en scherpe randen zijn zo hard als beton en ze bieden een goede grip voor onze schoenen.Het is een onbeschrijfelijke ervaring om bijna verticaal omhoog te kunnen lopen zonder dat je je ergens aan moet vasthouden.

WHOSE WORDS

THE WAVE

WHOSE WHISPERS

We lopen, klimmen en klauteren, terwijl onze hongerige ogen alles absorberen en de camera ongegeneerd overuren maakt. Tijd bestaat even niet en onze nieuwsgierigheid is een gekmakende gids die ons telkens naar een volgende, nog waanzinniger mooie plek lokt.

De apotheose is uiteraard de aankomst in the Wave. Bijna elke vloeiende, slingerende, wentelende en rollende lijn menen we te herkennen. Talrijke kleurige vormen worden vergeleken met herinneringen die al die jaren niet uit ons geheugen zijn weggeweest. Het eerste uur zijn we hier moederziel alleen en we kunnen alles fotograferen waarvan we denken dat het digitaal vastgelegd moet worden. Nog zeker een half uur nadat we de camera even rust hebben gegund en onze sandwiches hebben gegeten, genieten we stilzwijgend van deze magische plek, terwijl de rode rotsen woordeloos een oogje in het zeil houden.

Surfen

En dan ineens komen er zes jonge mensen, bijna op kousenvoeten, voorzichtig het hart van the Wave binnenlopen. Ze stellen zich voor als studenten en vrienden uit California die, als groep van zes, via de Internet-procedure een permit voor the Wave hebben verkregen. Hun vriendengroep bestaat uit zeven personen en het was voor ieder van hen vanaf het begin duidelijk dat er maar zes personen zouden mogen lopen, áls ze al een permit zouden kunnen krijgen. Een van hen zou moeten thuisblijven.

De groep was wild-enthousiast toen ze een permit kregen. De thuisblijver had aangegeven dit vrijwillig te doen aangezien haar familie een feestje wilde geven ter gelegenheid van haar verjaardag. De groep wil de vriendin verrassen door haar vanuit the Wave een filmpje met hun felicitaties te sturen. Nadat wij hebben verteld waar wij vandaan komen en wat onze verdere plannen zijn, trekken we ons iets verder terug om hun de ruimte te geven voor hun performance.

Van afstand zien we dat ze met z’n zessen ‘de wave doen’ en daarna tegen de rotsen gaan staan alsof ze op de golven van de Stille Oceaan staan te surfen. Ik klauter naar beneden en vraag of ik hun capriolen mag fotograferen en dat ik de foto’s dan na onze vakantie zal toesturen. Dat willen ze graag en ze doen hun uiterste best om hun vriendin te laten meegenieten van wat zij hier meemaken. Als tegenprestatie wil de groep ook foto’s van ons nemen als wij tegen de rotsen staan te surfen. Na enig tegensputteren van mijn kant lukt het hun toch om mij zover te krijgen dat ik in de door hen geïnstrueerde houding tegen de glooiende welving van de rode rotsen ga staan. Een van de jongens die wat meer ervaring heeft met fotograferen, maakt met mijn camera ‘spectaculaire foto’s van een surfende bejaarde in the Wave’

Second Wave

De vraag van het zestal of wij nog verder het gebied intrekken, bevestigen we omdat we hebben gehoord dat er nog een Second Wave bestaat en daar willen we in elk geval nog naar op zoek gaan. Dat doen zij ook – iets sneller dan wij – en even later zien we hen hoog boven ons op een rots staan waar ze proberen om wolken te tekenen in de strakblauwe lucht.

De structuur van de Second Wave lijkt in eerste instantie misschien iets minder spectaculair dan het niet te evenaren golvende spektakel dat zo kenmerkend is voor het eerste deel van the Wave, maar we stellen onze mening al rap bij als we verder klauteren door een wereld van rotsen die bekleed lijken te zijn met dikke deegachtige versteende strengen, snoeren, rollen, lagen en vadsige vouwen. De massieve deegworsten worden afgewisseld met handzamere rolletjes en ragfijne decoratieve draadjes van steen. Iedereen die wel eens brooddeeg heeft gekneed kent het gevoel en weet ook hoe het deeg zich voegt naar je handbewegingen. Zóóóó ziet het er hier uit.

De weg terug

Pas als we zien en voelen dat de zon zich in de richting van de horizon aan het begeven is, komen we weer echt met twee voeten op de grond. Het wordt tijd om aan de terugweg te beginnen. Die is zwaarder dan we verwachten. Meer dan 2 uur hebben we ervoor nodig. Het is heet, we drinken constant en merken dat we geen twintigers meer zijn. Onze stappen worden steeds trager. Met het dubbele foto-A-viertje in de hand zoeken we telkens naar herkenningspunten, maar we hebben op de heenweg al geconstateerd dat er veel meer van die typische Twin Buttes en Teepees zijn dan de twee die op het A-4-tje beschreven worden. Het landschap ligt, van ons uit gezien, nu precies andersom en dat betekent dat we bepaalde bergkammen en rotspartijen niet of nauwelijks herkennen. En dat zorgt ervoor dat we tijdens de laatste mijlen – net als in 2005 – weer de weg kwijt te raken. Thei wil naar links en ik naar rechts.
Onderstaande informatie – en ook de vermelding dat er tegenwoordig op de route blijkbaar ook borden zijn geplaatst – vind ik pas in 2020 op Internet. Nu pas weten we waar we waarschijnlijk in 2005 verkeerd zijn gelopen en dat we daardoor in de Wirepass Slot-canyon terecht zijn gekomen.

*) Zorg ervoor dat je bij terugkomst niet te vroeg de bergrug oversteekt als je in noordelijke richting loopt. Zoek naar het bord waarnaar hierboven wordt verwezen, het zal je vertellen wanneer en waar je de bergrug moet oversteken. De kleine bergkam oversteken zal niet al te moeilijk zijn. Is dat niet zo, dan ben je te vroeg westwaarts gegaan. Als je daarentegen te ver naar het noorden loopt, dan kom je terecht in, of kijk je uit over Wirepass Slotcanyon. Ga terug en doe een nieuwe poging.

We did it …

Dit keer houd ik voet bij stuk. We gaan rechtsaf. Moe maar helemaal voldaan bereiken we de auto, brengen ons energieniveau weer op peil met koffie, de laatste meegebrachte cakes en een handvol zoute chips en rijden vervolgens terug over de ‘klamme handen’ House Rock Valley Road. Een paar mijl voordat we Highway 89 bereiken stap ik toch nog een aantal keren uit de auto om foto’s te maken van de kleurige heuvels die vanmorgen niet zichtbaar waren, maar waarvan we wisten dát ze er lagen en ook waar ongeveer. Vervolgens draaien we de Highway op en rijden terug naar Kanab. Wat een dag.
De tocht was geen sinecure. In Nederland hiken we zo goed als nooit. Thei wandelt niet omdat ik verstek laat gaan. Mijn knieën blokkeren al na drie kilometer volledig, volgens deskundigen, tengevolge van de hoge vochtigheidsgraad in Nederland. In de gortdroge en meestal hete desert voelen mijn knieën zich helemaal happy en de meegebrachte knie-bandages genieten tijdens elke reis in het koffer van een intens luie vakantie. De tweede tocht naar the Wave bleef veel jaren een droom. Vandaag konden we die droom waarmaken, dankzij de omweg die de weergoden ons lieten maken. We mogen dan oudjes-zonder-conditie zijn, maar … we did it … we did it … we did it.