DESERT HIGHWAYS : Waar wil de weg heen?
Regen, sneeuw en intense kou jagen ons in het vroege voorjaar van 2018 weg uit Capitol Reef. Via de Boulder Mountain Pass zijn we, een paar dagen eerder dan gepland, op weg naar Escalante om in twee gebieden te gaan hiken waar we 29 jaar geleden ook onze voetstappen achterlieten. We hopen dat de weersomstandigheden dit daar wel toelaten. Op de 9600 feet hoge summit (2926 meter) van de Pass bewonderen we het besneeuwde landschap en zien we hoe bij tijd en wijle de in de dalen hangende vette wolken zich tegen de hellingen omhoog worstelen om voor een vers pak sneeuw te zorgen.
Aspen Trees
Of er nu wel sneeuw ligt of niet, in de winter zorgen de dicht opeenstaande kale dunne stammen van de Aspens voor een grijzige waas die de harde winterse helling-lijnen verzachten.
De wind zorgt in het vroege voorjaar voor continue jolig bewegende jonge boomblaadjes, die een geluid produceren dat vergelijkbaar is met de opgewonden stemmetjes van groepen kinderen die de wereld aan het verkennen zijn.
Geen idee hoe de bomen er tijdens de zomermaanden uitzien. In dat jaargetijde zijn we nooit in de USA zijn geweest.
Tijdens de herfst trekt de Aspen-populatie eerst alle registers open om te laten zien wat Indian Summer betekent. Wanneer de vorst vervolgens een einde maakt aan dit geel-gouden en rood-oranje spektakel en losrakende blaadjes zich bij eerder gevallen ‘familieleden’ voegen, dan trekt de boom zich terug in zijn winterslaap totdat de voorjaarszon zijn dromen ontdooit.
Scenic Byway 12 – Hogback Ridge
Een deel van Scenic Byway 12 waarover we naar Escalante rijden, leidt over een lange bergkam die Hogback Ridge (varkensrug) wordt genoemd. Een uiterst smalle slingerende weg met zowel links als rechts steil afvallende hellingen en waar ook nog eens vangrails en bermen ontbreken.
Met de nodige kriebels in mijn buik houd ik mijn ogen strak op het asfalt gericht, terwijl Thei me enthousiast vertelt wat er allemaal te zien is. Genieten van de fascinerende uitzichten doe ik pas als ik een grotere parkeerruimte zie waar ik ook uit durf te stappen. Op die plekken strekt de wereld zich aan de ene kant uit tot aan besneeuwde bergen en aan de andere kant wordt de dikke golvende blauw-grijze horizon door heuvels en canyons gevormd. De heldergroene S die zich als een slang door de gortdroge canyon naast de Hogback Ridge slingert wordt gevormd door de frisgroene bladeren van de langs de Escalante River groeiende Cottonwood trees.
Voordat we in Escalante een motel uitzoeken informeren we in het nieuwe Visitor Center eerst of, de dirt roads in de omgeving, vanwege de extreme weersomstandigheden, überhaupt berijdbaar zijn. Daar krijgen we te horen dat voor de ‘Hole in the Rock Road’ – dat is de dirt road die o.a. naar Devils Garden leidt – tot gisteren een ‘no go’ werd uitgegeven. Uitgezonderd een paar lastige plekken zal het vandaag waarschijnlijk wel meevallen volgens de Rangers in het Visitor Center.
De receptie van het Circle D motel is open en de eigenaar heeft een kamer voor ons. Als we hem vertellen dat we hier 29 jaar geleden ook logeerden, dan gaat de prijs voor ‘goede klanten als wij’ gelijk met 15,- dollar naar beneden. In ruil voor deze ‘terugkeer-korting’ geven we de bejaarde eigenaar een paar Delfts-blauwe klompjes cadeau en maken hem daarmee subiet zielsgelukkig. We brengen onze bagage naar binnen, eten een kleine sandwich en gaan op weg naar Devils Garden.
Devils Garden
De 13 mijl (21 km) lange dirt road naar dit gedeelte van Grand Staircase Escalante is grotendeels redelijk berijdbaar, maar kenners weten dat het rijden op een wasboard road geen echt genoegen is. Vanwege grote gaten, puntige keien, los zand en blubber moet ik mijn ogen op de weg gericht houden en steeds bijsturen.

HOLE IN THE ROCK-1

HOLE IN THE ROCK-2
Calf Creek Falls
Regen en sneeuw hebben er de afgelopen dagen voor gezorgd dat hiken beperkt is gebleven tot korte wandelingetjes. Vanmorgen is het dan eigenlijk zover. Al vroeg gaan we op weg naar Calf Creek Falls, een hike die we bijna dertig jaar geleden ook maakten. Ik heb geen idee hoeveel mijl we destijds liepen, maar Thei heeft gelezen dat het een hike van 5 mijl is. Goed te doen voor ongeoefende Gulpenaren die de wandelschoenen al twee jaar niet meer hebben gedragen. Al snel krijgen we in de gaten dat dit alleen de route náár de Falls is.

CALF CREEK FALLS
De waterval van Calf Creek is zo fascinerend mooi dat mijn herinneringen aan de eerste hike subiet uit mijn geheugen worden gewist en vervangen worden door het spel dat de zon vandaag met het water op de met algen begroeide rotsen speelt. Calf Creek Falls is een schilderij in beweging en ik ben blij dat mijn ouwe camera de beelden van de kristalheldere waterdruppels op zo’n manier kan vastleggen dat de beweging van het vallende water bijna zichtbaar en hoorbaar wordt.
Kodachrome State Park
Grosvenor Arch
Of we vandaag via de Cottonwood Road kunnen doorsteken naar Highway 89 is nog ongewis. Eergisteren hoorden we nog dat dit onmogelijk was. Maar gisteren vertelde een van de Park Rangers van Kodachrome Basin State Park dat de Cottonwood Road vandaag voor een 4-wheel drive geen grote problemen zou opleveren. Er zouden een paar lastige plekken zijn, zoals een grote poel water en een paar vette modderplekken waar een auto zich graag in vastrijdt. Het was echter plezierig dat ze de locatie van die plekken precies heeft aangegeven.

DESERT HIGHWAYS
We besluiten het erop te wagen, verlaten Tropic en rijden via Cannonville tot aan Kodachrome State Park waar de verharde weg overgaat in dirt road. Grosvenor Arch, waar we graag het eerst naar toe willen gaan, is alleen bereikbaar via de eerste tien mijl van de Cottonwood Road. Mocht de conditie van de dirt road te slecht zijn, dan zullen we terugdraaien en overschakelen naar ons zoveelste alternatieve plan. De overschakeling blijkt niet nodig te zijn. De eerste tien mijl naar Grosvenor Arch hebben ons het vertrouwen gegeven dat we niet vast hoeven komen te zitten op de rest van de Cottonwood Road.
De indrukwekkende hoge boog geeft de Grosvenor Arch niet alleen een statige maar ook eenzame uitstraling. Hoe langer ik ernaar kijk hoe meer de grote rots gaat lijken op de resten van een burcht of tempel. We bekijken hem van alle kanten, maken ondanks het harde ochtendlicht mooie foto’s … en laten hem vervolgens weer met zijn eigen eenzaamheid alleen.
Cottonwood Road
De Cottonwood Road is een 46 mijl lange (77 km) platgereden zandweg, die hier en daar met stenen of gravel is verhard. Met een hogere snelheid rijden dan ca. 40 km per uur is gelukkig niet mogelijk. Op de hele route passeren ons twee auto’s en tegemoetkomend verkeer is er niet. Het grote voordeel van het rijden op dirt roads is vooral het ontbreken van zwermen toeristen.

SOUTHWEST
De weg zelf is op een paar plekken na, heel goed te berijden. En ik kan tijdens het rijden zelfs af en toe wat rondkijken. Dat was op de dirt road naar Devils Garden niet mogelijk was. Daar was het devies ‘ogen op de weg en slalommen om de scherpe stenen te omzeilen’. Om op de Cottonwood Road niet onverhoeds vast te komen zitten in modderplekken rijden we grotendeels in 4-wheel stand en dat zorgt voor een bepaald gevoel van zekerheid. De waardering voor deze forse auto wordt met de dag groter. Circa twee uur zijn nodig om van hieruit naar Highway 89 te rijden. Wij doen er vijf uur over. Auto uit, auto in. Naar de sportschool hoeven we voorlopig niet; eventuele overtollige kilo’s overleven onze manier van reizen echt niet.
Het eerste gedeelte rijden we kwijlend door de White, Pink en Vermillion Cliffs van de Cottonwood Canyon, terwijl we in het zuidelijke gedeelte het gevoel hebben op de bergachtige achterkant van de Maan te rijden of misschien lijkt het wel meer op Mars. Grijs glooiend en rotsachtig zwart. Een leeg land waar menigeen iets meer gas zal geven om zo snel mogelijk weer in de bewoonde wereld terecht te komen. Wij stappen nog vaker uit en dromen de dromen die Desert Dreamers gewoonlijk dromen.
Lick Wash
Komend vanuit Kanab en rijdend in de richting van Page slaan we na 11 mijl linksaf de Johnson Canyon Road in waar we in een ver verleden ook al eens zijn geweest. Destijds gingen we erheen om de kleurrijke hoge canyon walls langs de ± 20 mijl lange geasfalteerde weg te bewonderen, maar helaas haalde de grijze en zwaarbewolkte hemel toen alle kleur uit de hoge rotsen. Vanwege de regendreiging reden we toen niet verder dan waar het asfalt eindigt. Vandaag is de hemel ook bewolkt, maar we zetten deze keer de voet niet op de rem.



Hij groet
Hij groet, de grote witte schim
die half verscholen achter vallend water
mijn gedachten onder woorden brengt
Hij groet, omdat ik hem kan horen
terwijl hij met die regenboog van kleuren
een golf van geuren en geluid vermengt
Hij groet, hij blijft totdat ik heb geschreven
dat woorden dun doorzichtig worden
als tijd weer met duizend jaren wordt verlengd