CAPITOL REEF (1) : Elke rots heeft een verhaal
Capitol Reef is een gebied in Utah ten zuiden van Salt Lake City met een oppervlakte van 979 km² dat al vanaf 1937 een National Monument was, maar op 18 december 1971 de status van National Park kreeg.
Bijna elke toerist die de meest bekende parken in het zuidwesten van de USA bezoekt, stopt kort of lang in Capitol Reef. Wij ook. En aangezien onze nieuwsgierigheid nog steeds niet is opgedroogd – zelfs niet nadat we er een aantal keren voor meerdere dagen zijn neergestreken – zal het ‘es God bleef’ (als het ons gegeven is) ook niet de laatste keer zijn geweest dat we er naartoe gaan.
In 1989 zetten we onze eerste voetstappen in Capitol Reef en omdat we in 1997 – andermaal zonder vastomlijnde planning – via Hwy 24 van oost naar west Utah onderweg waren, namen we van de gelegenheid gebruik om het park en de omgeving wat beter te leren kennen. Dat doen we ook weer in 2018 en 2019, waarbij motels in Hanksville, Torrey en Caineville als uitvalsbasis dienen.
Op 1 en 2 mei 2018 logeren in motel The Noor in Torrey en van daaruit verkennen we Capitol Reef – voor zover dat vanwege de slechte weersomstandigheden mogelijk is. We hadden ingepland om hier vijf dagen te blijven, maar op 3 mei pakken we onze koffers en trekken verder.
We kunnen niet voorzien dat we – door regen, kou en sneeuw verdreven uit noordelijker regionen – op 24 mei andermaal in Capitol Reef belanden. Dan verwarmt de zon gedurende drie dagen onze spieren en botten zodanig dat we zover en zoveel kunnen hiken als we maar willen.
Het advies dat we tijdens deze reis van Amerikanen krijgen, om eens in het najaar naar the Southwest te reizen omdat het weer dan meestal stabieler is, hebben we in 2019 opgevolgd. We genieten van ideale temperaturen en strakblauwe luchten, arriveren pas in onze motelkamer als de zon haar laatste zonnestralen over het landschap heeft gegooid en zijn bij het ochtendgloren alweer en route.
For the time being

FOR THE TIME BEING
Tijdens onze reizen in het zuidwesten van de USA raken we langzaam maar zeker gewend aan afmetingen en formaten die we in Nederland niet kennen. De rotsen in Capitol Reef worden door dit gewenningsproces niet minder hoog, steil en rood, maar ze overdonderen ons niet meer zozeer. En zoals we eveneens ondervinden … ze zijn toegankelijker dan we aanvankelijk dachten.
In Capitol Reef zijn veel trails uitgezet van waaruit de rode rotsen, zoals onder andere the Castle, Fluted Wall, Chimney Rock en Hickman Bridge met enige of met veel moeite zijn te beklimmen.
The Castle en Fluted Wall
Teasdale
2 Mei 2018. Regen, hagel, sneeuw en ijzige kou. Vanmorgen hebben we in het motel te horen gekregen dat er met de dag van vandaag niet veel valt te beginnen. Hoe kunnen we onze dag zinvol besteden? Op de bonnefooi richting Escalante rijden om de Aspens te bekijken en dan weer terug naar Torrey? Als we geen drie nachten hadden geboekt dan zouden we vandaag zeker al naar Escalante rijden …. en alles gemist hebben wat we niet zouden hebben willen missen.
We rijden omhoog richting Escalante. De bovenranden van de bergen zijn wit bepoederd. Mooi! Na 20 mijl begint het te sneeuwen. Binnen enkele minuten is de weg wit en begint de auto te glibberen. Four-wheel drive of niet, van de weg afschuiven is zo gebeurd. We draaien waar dat kan en keren terug naar Torrey. Via een tussendoor-weggetje komen we in Teasdale terecht en tijdens droge momenten maken we foto’s van verrassend koude landschappen en de creatieve omheining van een van de bewoners.
Notom Road – mei 2018 en september 2019
Rocks langs Hwy 24
Het is echter toch de moeite waard om de schoenen in de blubber te zetten voor het bekijken van de interessante gaten in de hoge rotswanden langs de Fremont River.
Iets verderop bewonderen we prachtige petrogliefen, die samen met de vormen van en in de rotswand verhalen vertellen die zeker een keer op mijn manier in verf vastgelegd zullen worden.
Swing Arm City en Factory Butte
De weg die naar de druk belijnde heuvels van Swing Arm City voert, loopt verder landinwaarts richting Factory Butte. Eind mei 2018 hebben we helaas te weinig tijd om daar naartoe te rijden. Dat doen we wel in september 2019.
*) Zie OMWEGEN-17 : Capitol Reef-2 – Betoverd door lagen en lijnen
Caineville en Hanksville
De ‘stad’ Caineville bestaat uit één huis en één motel. Het is een ideale uitvalsplek om de waanzinnig mooie badlands die erachter liggen te gaan verkennen. Die badlands zijn overal vrij toegankelijk en ze geven je het idee dat je op Mars of op de Maan rondloopt. Naast het motel is ook de tweede ingang/uitgang van de Cathedral Valley Loop. Van de manager van Hampton Inn krijgen we in 2018 niet alleen alle informatie over het motel en de gebieden in de directe omgeving. Ze waarschuwt ons ook met klem om de Cathedral Valley dirt road voorlopig niet op te rijden. vanwege de overvloedige regenval. “Wegblijven nu, het is te gevaarlijk”. Geen nood. Zoals we al snel bemerken valt er, ook zonder de rit door Cathedral Valley te maken, hier genoeg te beleven.
Eind mei 2018 rijden en lopen we vanuit de cabin in Hanksville een aantal dagen achter elkaar via menige dirt road de verschillende uitlopers van de Bentonite Hills in.
Bentonite Hills



*) Meer foto’s van Bentonite Hills zijn te zien in CAPITOL REEF-2
Chimney Rock
Het is onze intentie om eind mei, onder heel andere weersomstandigheden, aan het einde van een lange hike-dag in Torrey te gaan tanken en daarna nog even Chimney Rock te gaan bekijken. Niet om de trail lopen … en indien wel … dan maar een heel klein stukje. Tja, de beschrijving van de trail is verneukeratief. We lopen een stukje en vervolgens meldt nieuwsgierigheid zich met een ‘nog een klein stukje verder’. En voordat we het goed en wel in de gaten hebben, klimmen we via het steile smalle trail helemaal naar boven. Het waait hard en de ‘Grossmaul’ met hoogtevrees vertelt Thei om de tien meter dat we nu wel ver genoeg zijn geklommen. Maar Thei wenkt me om diezelfde tien meter met een: “Kom maar, hier gaat het goed. En ik kook vanavond iets lekkers”.
Scenic Drive en Grand Wash Trail
In september 2019 zijn de weersomstandigheden perfect om heen en weer over de bijna 13 km lange geasfalteerde Scenic Drive te rijden voordat we aan de hike in de Grand Wash beginnen. De Scenic Drive start bij het Vistor Center en omdat het geen doorgaande weg is rijden we langs dezelfde route ook weer terug tot waar de kronkelende dirt road ons de weg wijst naar de Grand Wash.

MESSAGES IN STONE

CLOSE UP
Teruggekeerd op de Scenic Drive stoppen we bij een geelachtig grijze rots waar we middels een informatiebord attent worden gemaakt op de gemarkeerde afgesloten ingangen van de verlaten Oyler Uranium Mine, die in 1901 in gebruik werd genomen voor het winnen van uranium en die destijds in sommige gepatenteerde medicijnen werd gebruikt.
Hickman Bridge
We hebben op het programma staan om vandaag naar de Hickman Bridge te hiken. Omdat ik mezelf een gigantische blauwe plek op mijn bovenbeen heb bezorgd is het niet zeker of dit gaat lukken. Blijkbaar stoot ik telkens als ik met een grote zwaai achter het stuur van de auto plaatsneem met mijn bovenbeen tegen het uitsteeksel waarmee de deur sluit. Niets van gemerkt totdat ik vannacht niet kon slapen van de pijn. Hiken kan toch … mijn ingesmeerde bovenbeen protesteert alleen als ik uit de auto stap.

AMAZING SHAPES
De Hickman trail gaat weliswaar slechts 122 meter steil omhoog, maar op driekwart van het traject moet ik het laten afweten. Ik red het niet, voel me te oud, heb te weinig conditie en heb moeite met ademhalen. Het hoogteverschil met Gulpen heeft tot nu toe nooit een rol gespeeld, maar ik vrees dat de leeftijd toch een woordje mee gaat spelen. Raar toch, want tussen je oren blijf je gewoon ongeveer 40 jaar.
Thei wil wel graag verder omhoog klimmen. Hij gaat alleen verder en ik zit op een grote steen mijn zonden te overdenken. Totdat ik ineens Angela Merkel hoor zeggen: ”Wir schaffen das”. En die woorden geven me de energie om weer op weg te gaan. Omhoog, omhoog, weer omlaag en dan weer omhoog. Ineens zie ik Thei’s hoed en zijn geel ruiten overhemd, maar hij ziet mij nog niet. Dus fluit ik op mijn vingers. Hij kijkt vanuit de verre hoogte en wenkt me. “Ich muss das doch auch schaffen …” Hij is gewoon blij dat ik het toch heb gered. Alleen hierboven rondstruinen is ook niet alles. Samen lopen we het traject onder de rotsbrug door en ik dank Angela voor haar aansporing die ervoor heeft gezorgd dat ik deze ervaring niet mis.
Goblin Valley
Dertig jaar geleden ploeterden we over een dirt road van ca. 14 mijl voordat we Goblin Valley bereikten. Tegenwoordig leidt een geasfalteerde weg naar deze speeltuin voor kleine en grote mensen. Er is een parkeerplaats die geen afbreuk doet aan het landschap. Op de grote overdekte rust- en picknickplaats is het goed toeven en kun je, ook zonder onder de hete zon door dit versteende modderparadijs te ploeteren, intens genieten van dit mooie State Park. Het is de fikse entreeprijs meer dan waard. Vandaag zijn we niet alleen, maar er is gelukkig geen sprake van een toeristeninvasie.
Vanaf het viewpoint hebben we een goed overzicht over de komvormige bekkens, waarvan de begrenzingen worden aangegeven door geboetseerde muren van geknede modder en versteende modderfiguren. Uiteraard hebben we het er graag voor over om al die dwergen, gnomen, trollen, elven en aliens – net als in het verre verleden – tijdens een intensieve klauterpartij weer van dichtbij te bekijken.
Zeker een half uur blijven we nog onder de overkapping van het view point zitten nagenieten van het roerloze stille landschap. Dan zoeken we ons boeltje bij elkaar en verlaten we Goblin Valley.
Carl’s Critter Garden
Voordat we terugrijden naar de cabin in Hanksville doen we nog een paar inkopen in het mini-supermarktje van Hanksville dat voor vegetariërs weinig te bieden heeft en stoppen daarna bij de expositieruimte van een kunstenaar in Hanksville die delen van gesloopte auto’s tot zeer speciale kunstwerken omtovert.
*) OMWEGEN-17 verschijnt op 1 maart 2021 (Capitol Reef-2 : Betoverd door lagen en lijnen)
Kijken en zien
Sprankelend en spontaan
sluit mijn idee bij inspiratie aan
gaat stap voor stap
soms traag, vaak rap
bukt en buigt en kromt de rug
keert nu en dan op schreden terug
totdat het bij mij begint te dagen
een idee stelt altijd vragen
duwt woorden naar waarom
of houdt de beelden stil en stom
tot ogen krijgen aangedragen
dat kijken ziet in duizend lagen
