Omwegen-6

PAINTED DESERT : Geverfde woestijn

Dat er gedurende enkele maanden in het voorjaar rekening moet worden gehouden met extreme weersomstandigheden in het zuidwesten van de USA is bij menigeen bekend. Het hiken in Petrified Forest leek de afgelopen dagen meer op een gevecht tegen de wind onder arctische omstandigheden dan de ontdekkingstocht die we in gedachten hadden. Aangezien we via het weather channel te zien en te horen kregen dat nu ook nog eens flinke hoosbuien werden verwacht, hebben we besloten om weer eens van onze planning af te wijken en eerder te vertrekken. 

De reden waarom de weergoden ineens een iets meer wind-luwe dag inlassen is ons niet duidelijk als we uit Holbrook – Arizona vertrekken. Een aantal dagen later zullen we echter merken dat de switch die we maken voor een reeks spectaculaire verrassingen zal zorgen. “Elk nadeel hep ze voordeel” zou Cruijff zeggen. 

Het deert ons niet dat het nog steeds erg koud is als we vroeg uit Holbrook vertrekken. Onder een licht bewolkte hemel rijden we over de I-10 westwaarts, genietend van het rode landschap van Painted Desert. Een droog, ruig, kaal en kleurrijk gebied dat zich uitstrekt over centraal en noordoost Arizona en het noordwesten van New Mexico, doorsneden met canyons en droge rivierbeddingen en kreken, en met heuvels die nog net geen bergformaat hebben bereikt Een gekreukeld landschap, fascinerend op elk moment van de dag en in elke periode van het jaar. 

Little Painted Desert

Little Painted Desert maakt deel uit van dit grote gebied. Het ligt ongeveer 30 mijl ten noorden van Winslow in het gebied van de Navajo Indianen. Little Painted Desert heeft niet de status van National Park en een State Park is het ook niet. Het is gewoon een eenzame plek in de desert. En daarheen zijn we op weg. 

Even voor Winslow draaien we de neus van de auto noordwaarts. Aan het begin van een enigszins verharde dirt road in een volledig vlak stuk land staat een verweerd houten bordje met de nauwelijks leesbare naam  ‘Little Painted Desert’. De weg eindigt na ongeveer een mijl abrupt. Een paar meter verderop verandert het landschap van een platte saaie pannenkoek in een spectaculaire brede canyon waar onze ogen niet genoeg van kunnen krijgen.

Tijdens ons vorige bezoek een aantal jaren geleden waren de weersomstandigheden iets anders dan vandaag. De wind maakte het fotograferen toen erg lastig terwijl mijn vingers blauw zagen van de kou. De extreem harde wind joeg de wolken op volle snelheid over de weinig aardse kleuren van de heuvelruggen in deze wildernis. Het leek alsof elke seconde een ander deel van het uitgestrekte gebied onder de microscoop werd gelegd. De fenomenale effecten die zo ontstonden zijn met geen pen te beschrijven. Ik betwijfel of ik – beter gezegd mijn camera – ooit betere foto’s kan maken. De impressies zijn echter nooit meer van mijn netvlies verdwenen. 

Goud, oranje en magenta …

Net als toen lijkt het vandaag ook alsof Moeder Natuur een goed geoliede show opvoert voor twee bewoners uit het kleine platte Nederland. Onvermoeibaar snel en haar krachtig penseelt ze het landschap. Vlak voor onze voeten voert de paars de boventoon, iets verderop is dat afwisselend goud, oranje en magenta. Witte highlights en donkere schaduwen lijken met een grove brede kwast te zijn opgebracht waardoor de focus op de belichte delen komt te liggen. Een deel van mij voel ik steeds kleiner worden waarbij ik me afvraag waar ik überhaupt het lef vandaan haal om ervaringen als deze nog zelf op doek te willen vastleggen. Maar een ander deel voelt ook de aansporing om op mijn eigen manier in verf en woorden uitdrukking te geven aan mijn grote liefde voor dit weergaloos mooie land met zijn aardse en onaardse kleuren. Een plek waar mijn hart zich volledig opent. Ik voel me hier thuis.  Stil word ik ervan. 

Afdalen

Als de wind nog iets meer gaat liggen proberen we om de bodem van de canyon te bereiken en daar verder op onderzoek uit te gaan. Vanaf het hoogste punt waar we staan lijkt de afdaling niet erg lastig te zijn. De realiteit is anders. Elke rots heeft zijn eigen moeilijkheidsgraad en elke heuvel presenteert zijn eigen ’valkuil’. Soms glijden we stukken naar beneden als de grove grillige bovenlaag onder onze voeten wegschuift, soms moeten we omkeren omdat verdere afdaling niet mogelijk is zonder klimmers-uitrusting. Geen nood. Ook zonder stijgbeugels lukt het  ons om dit curieuze landschap vanaf verschillende hoogtes en vanuit een ander blikveld te bekijken. 

Met een grote glimlach laten we Little Painted Desert na ruim vier uur achter ons en rijden vervolgens over Highway 87 noordwaarts op weg naar een volgende ‘onaardse’ ervaring.

Link naar fotoboek : HOMELAND >>