CANYONLANDS : High Desert
Vanuit ons motel in Moab volgen we nu al een week lang voetsporen, die we zelf ruim 20 jaar geleden hier voor het eerst zetten. In de tijd dat de camera en ik nog genoegen moesten nemen met fotorolletjes voor maximaal 36 opnames liepen mijn grote vriend en reisgenoot en ik hier voornamelijk in gezelschap van ‘stilte’ die zich niet uit het veld liet slaan door het zachte klik-geluid van de camera. Inmiddels ook geïnfecteerd door het digitale virus wilden we graag nog eens terug naar het ruige rode land waar de Colorado River en de Green River in een doolhof van veelal ontoegankelijke canyons en tafelbergen de dienst uitmaken. Dat betekende wel dat we het huidige door toeristen overspoelde Moab en de kakofonie van geluiden op de koop toe moesten nemen. Dat hebben we gedaan, maar vandaag hopen we de stilte terug te vinden in het gedeelte van Canyonlands dat de naam ‘Island in the sky’ heeft gekregen en omdat het tussen 1200 en 2000 meter boven zeeniveau ligt waar erg weinig regen valt wordt het ‘high desert’ genoemd.
Dead Horse Point
PROCEED
Via Highway 313 buigen we eerst af naar het kleine State Park ‘Dead Horse Point’ waar we een mooie hike maken langs de rand van het rotsplateau. We genieten van de schitterende uitzichten over de 600 meter lager gelegen Colorado River die zich met een grote bocht om het rotsplateau heen slingert. We kennen de diverse variaties van het verhaal waarom deze plek de naam Dead Horse Point heeft gekregen. Wikipedia zal iedere nieuwsgierige daar graag over informeren. Voor de doorsnee toerist is hier weinig spectaculairs te beleven. De afwezigheid van grote groepen altijd kabaal veroorzakende mensen is een verademing. We zijn alleen met z’n tweeën. En terwijl de wind als een welkomstgroet zachtjes door onze haren strijkt, vinden geluidloze woorden hun weg naar mijn hart. Woorden die ik hier kan neerschrijven omdat we beiden dit ruige rode land zozeer liefhebben en om te vertellen dat dit land met z’n wildernissen inspiratiebron is voor mijn kunstzinnige uitingen en interpretaties.
Island in the sky
Auto uit … auto in … -tig keer omdat ik telkens weer mooie plaatjes wil schieten. Alle pull-outs rijden we in voordat we bij Grand View Point de grote finale krijgen, waar de normaal gesproken grijze wazige horizon rondom ons altijd het laatste woord heeft. Vandaag zien we dat de La Sal Mountains de afgelopen dagen een dikke sneeuwkap hebben gekregen en voor mijn gevoel kijk ik naar een miniatuur Himalaya. Niet eerder hebben we in deze omgeving zo’n mooi en helder uitzicht gehad. Dankzij de vele regen.
Foto’s maken is voor mij niet gemakkelijk. Ondanks dat de Park Authority de muurtjes op de uitkijkpunten heeft verhoogd (speciaal voor mij?) durft deze heldin op sokken niet tot aan de rand van de afgrond te gaan.
Upheaval Dome
Of het nu de resten van een geërodeerde resten van een zoutkoepel zijn of dat er zo’n 60 miljoen jaar geleden een meteoriet op deze plek is gecrasht, daarover zijn de geleerden het nog niet eens. Eensgezindheid bestaat er bij ons in elk geval wel over het feit dat Upheaval Dome het landschappelijke toetje voor vandaag zal zijn. Vandaag ontbraken ons al menige keer de woorden om aan te geven hoe geraakt we beiden worden door de wilde ongereptheid van het land en Upheaval Dome maakt daarop geen uitzondering.
Het waait daarboven verraderlijk en Thei moet me goed vasthouden bij het maken van de foto’s. Natuurlijk wil ik foto’s maken op de rand van de vulkaan en natuurlijk wil ik opnames maken die ik straks kan samenvoegen tot een of meerdere panorama-foto’s. De door weer en wind gladgeschuurde kale helling zorgt ervoor dat ik herhaaldelijk ’on my bottom’ verder moet schuiven om die gewenste plaatjes te schieten. Als mijn voeten weer een waai-vaste plek vinden bekijk ik snel de gemaakte foto’s en kom tot de conclusie dat Upheaval Dome een ‘kamerbreed spektakel’ in een van mijn fotoboeken zou kunnen worden.Net als toen we hier 23 jaar geleden voor het eerst waren – ik schilderde toen slechts de muren en kozijnen van ons huis – grijpt de krater me weer bij de strot. Vandaag blijven mijn ogen de scherpe randen, de groeven, de golven en de kleuren in de kern van de krater volgen. Moeder Natuur maakt me er vandaag voor de zoveelste keer op attent dat ze van mij als kunstenaar nooit en never iets te vrezen heeft. Voor mij voelen dit soort ervaringen in de natuur als uitdagingen om intenser te leren kijken naar wat me voorgeschoteld wordt. De ontdekking en de interpretatie daarvan is ook voor mij vaak een complete verrassing.
Fisher Towers – Castle Valley – La Sal Mountains
Vandaag zit niet alles mee.Een grote teleurstelling krijgen we vanmorgen te verwerken als we de gereserveerde jeep gaan ophalen. Huur betaald, borg gestort, contract getekend en een van de medewerkers loopt met ons rond de auto om alle krasjes te noteren die al op de jeep zitten. Daarna wordt ons een papier in handen gedrukt met twintig punten die aangeven waar we allemaal verantwoordelijk voor zijn en, voor welke extra kosten we zullen moeten opdraaien als we wat grotere schade dan een krasje zullen maken (30 dagen volledige huur van de jeep) en deze kosten worden door geen enkele verzekering gedekt. Mijn haren gaan subiet recht overeind staan en we gaan vervolgens met de medewerker weer de zaak in om opheldering te vragen. Eigenlijk komt het er op neer dat je een hoge huurprijs betaald, je moet een borg van $1000.- storten, maar de verzekering stelt NIETS voor. Gelukkig zijn wij niet de enige mensen die daarover vragen stellen. De aanwezige Amerikanen horen hoe wij over deze fake-jeep-verhuur denken. Vervolgens geven we aan dat deze manier van zaken doen ons een ongemakkelijk gevoel geeft en we ontbinden het contract. Een Amerikaan geeft duidelijk aan dat hij het met ons eens is. Hij heeft gisteren een jeep gehuurd en hij voelde zich toen ook voor het blok gezet. Als hij vandaag moest kiezen, zou hij het contract ook ontbinden. Geen reclame voor het bedrijf …
Dat is onze eerste jeep-ervaring. Géén jeep dus! Lichtelijk ontgoocheld gooien we ons programma om. Onze planning voor morgen hevelen we over naar vandaag en we vertrekken naar Fisher Towers.
Fisher Towers is een indrukwekkend State Park. De hoge rotsen zorgen ervoor dat we ons extra nietig voelen. Vanwege de vele regen heeft het gebied een donkerrode kleur gekregen. Ik vind het geen vriendelijke, geen uitnodigende kleur en misschien zorgen de daarmee gepaarde gevoelens ervoor dat de hike zwaarder is dan we verwachten. Het is een hike die we langs dezelfde route ook weer terug moeten lopen. Bijna boven is mijn energie helemaal op. Ik blijf zitten op de plek waar we ons brood hebben opgegeten, terwijl Thei nog een stuk doorloopt. Maar ook hij draait op zeker moment om. De hike naar beneden duurt bijna net zo lang als de weg naar boven. Als we bij de auto terug komen, zijn we erg moe.
Vanuit de Fishers Towers rijden we naar Castle Valley en verder de La Sal Mountains in. Er ligt nog veel sneeuw en het is ongetwijfeld een manjefieke route. Maar de conditie van wegen is dermate slecht dat we eigenlijk alleen op de weg moeten letten om geen brokken te maken. We zijn blij als we weer in het motel terug zijn. Geen dag waar we met een big smile aan terug zullen denken.
Wilson Arch
Vijf dagen hebben we rondgezworven in het rode land rondom Moab. De rode rotsen hadden vanwege de vele regen niet alleen een veel diepere kleur gekregen. Overal stonden kleine en grote poelen water, links en rechts zagen we bruinrode watervallen en een aantal plekken waren vanwege overstromingen door flash floods niet toegankelijk. Op de jeeptour na hebben we gedaan wat we graag wilden; zelfs meer dan dat. Jammer dat de grote toeristenmassa ervoor heeft gezorgd dat Moab een mierennest is geworden. Zeer waarschijnlijk zal het de laatste keer zijn geweest dat we in Moab zijn neergestreken. In elk geval tijdens de voor toeristen gewilde seizoenen.
Vandaag trekken we verder zuidwaarts en de eerste stop maken we bij de Wilson Arch, waar we op weg naar Moab, vanwege de aanhoudende regen niet naar boven konden klimmen. Deze schitterende zandstenen Arch ligt pal aan Hwy 191, iets ten zuiden van de La Sal Junction. Op de tegenover de Arch liggende royale parkeerstrook staan slechts enkele auto’s en dat betekent dat hier geen toeristencolonne de Arch beklimt. De klim lijkt ‘de kal niet waard’ (ABN: niet zo moeilijk) en was jaren geleden inderdaad een peuleschil. Thei klimt ook dit keer naar boven, maar de ‘protegé’ van Angela Merkel (“wir schaffen das”) schafft es vandaag niet. Ik maak de foto’s en zorg voor koffie met nog niet verorberde ontbijt-cakejes.
The Needles en Newspaper Rock
Ongeveer 7 mijl ten zuiden van de Wilson Arch slaan we rechtsaf en rijden de 22 mijl lange dead-end road op naar The Needles Overlook, onderdeel van Canyonlands. Behalve dat we op deze weg geen tegenliggers en geen achteropkomend verkeer hebben, brengt deze zijweg ons nog iets heel bijzonders.
Afgelopen jaar hebben we tot tweemaal toe de documentaire gezien over polygame Mormonen-families. We bekeken deze documentaire vooral om van het landschap van Utah te genieten, maar werden tegelijkertijd ook geboeid door wat te weten kwamen over de levenswijze van deze Mormoonse families. We stelden echter onze ongenuanceerde zwart-wit mening over deze Mormoonse gemeenschappen met ‘veelwijverij’ als onderdeel van hun godsdienstige inslag, enigszins bij.
Thei ziet ineens in de verte een geweldige halfronde rode rots met diverse caves er in en gebouwen ervoor. Hij denkt dat dit wel eens de lokatie zou kunnen zijn waar deze Mormoonse families wonen en waar de opnames voor de documentaire zijn gemaakt. Gebruik makend van de verrekijker en de telelens van de camera zien we inderdaad de caves en de gebouwen die we in de documentaire hebben gezien. We willen er al naartoe rijden om ons aan te melden als nieuwe familieleden, maar we realiseren ons bijtijds dat aanmelden geen zin heeft. Er moeten zoveel mogelijk kinderen geproduceerd worden en … das schaffe ich bestimmt nicht mehr.
Wij rijden naar The Needles Overlook, het zuidelijke gedeelte van Canyonlands. Bij elk bezoek dat we in het verleden aan Moab brachten reden we altijd naar Dead Horse Point en The Grand View van Island in the Sky, die in het noordelijke gedeelte liggen. Ook nu weer worden we geraakt door het indrukwekkende landschap van de Canyonlands dat ons van alle woorden berooft waarmee we haar grootsheid en vooral haar stilte zouden willen beschrijven.
Daarna gaat het in snel tempo terug naar de Highway. Op deze eenzame weg waar we slechts 25 mijl per uur mogen rijden, druk ik het gaspedaal flink dieper in. We verwachten niet dat de auto van de sheriff hier achter een van de struiken zal staan, zoals dat wel het geval is direct achter het naambordje met struik van bijna elke kleine stad die je binnen rijdt. Zou het woord struikrover hier zijn ontstaan aan te danken hebben?
Na de Needles maken we toch ook nog even een omweggetje van 50 km om de Newspaper Rock te bekijken, die we 30 jaar geleden ook al eens hebben bewonderd. En weer zijn we onder de indruk.
Bluff
Plankgas rijdend arriveren we net voor donker in Bluff, een heel klein vriendelijk stadje in het zuidoosten van Utah met rond 350 inwoners. Bluff ligt aan de oever van de San Juan River en dankt zijn naam, als ik de betekenis juist weergeef, aan de steile zandstenen kliffen waartussen het genesteld ligt. Het stadje is gebouwd op de resten van een veel oudere pre-Pueblo gemeenschap waar talrijke oude ruïnes van deze cultuur in de omgeving de stille getuigen zijn.
Soms komen we mét een goede reden in Bluff terecht, soms maakt het stadje deel uit van een omweg. Een paar keer heeft het gediend als uitvalsbasis voor een bezoek aan Monument Valley omdat de prijzen voor een overnachting hier acceptabeler waren dan bij de motels die dichter bij Monument Valley liggen. Twee keer sliepen we in het ‘dure’ motel aan de doorgaande weg omdat er niets anders meer voorhanden was. Dit keer zijn we zo verstandig geweest om wél een slaapplaats te reserveren voor een aantal dagen. Van hieruit willen we niet alleen de omgeving verder verkennen, maar ook met een gids dieper Monument Valley ingaan.
We checken in bij het piepkleine motel met dito kamers en genieten daarna in het Twin Rocks restaurant van een heerlijke Mexicaanse maaltijd met – ongelooflijk maar waar in Utah – een goed glas Malbec.
Hovenweep
We hebben besloten om vandaag onze voetstappen achter te laten tussen de ruïnes van Hovenweep. Hovenweep betekent ‘verlaten vallei’ in de taal van de Ute Indianen, en die benaming doet recht aan het gebied dat (voor Hollandse begrippen) ver van de bewoonde wereld afligt. Onderzoek heeft aangetoond dat hier rond 900 A.D. niet alleen zes groepen van de voorouderlijke Pueblo Indianen – Anasazi – hebben gewoond. Er zijn bewijzen gevonden dat hier van 8000 tot ongeveer 6000 A.D. groepen jagers in dit gebied aanwezig waren. De ruïnes zijn voor eerst ontdekt in 1854 en in 1903 onder bescherming van de regering gesteld. Sinds 1923 is Hovenweep een National Monument, dat onder National Park Service valt.
RETURN
De ontmoeting met één levend wezen zullen we echter nooit vergeten. Bij de toegestane klauterpartij om een van de ruïnes van dichterbij te bekijken staat we ineens oog in oog met een ca. 40 – 45 cm grote turquoise hagedis met goudgele klauwen (Collard Lizard) die ons nieuwsgierig zit te bekijken. Helemaal verpoepzakt richt ik de camera op het prachtige dier en schiet zoveel mogelijk plaatjes. Het dier blijft doodstil zitten en vertrekt geen spier totdat ik hem vraag om ook eens zijn zijkant te laten zien. Als een professioneel supermodel draait hij zich in slow-motion zo dat zijn zijkant goed zichtbaar wordt, daarna zijn achterkant en tenslotte draait hij zich als toegift ook nog eens 90º. Een weergaloos mooie performance waardoor ik hem per direct benoem tot ‘Star of Hovenweep’.
In de late namiddag keren we terug naar het motel in Bluff. Voordat we in de Twin Rocks Trading Post een hapje gaan eten, rijden we eerst naar het hoogste punt van Bluff om een indruk te krijgen van het gebied rondom. Stilte, een diepe vredige stilte ervaren we als de motor van de auto zwijgt en wij onze blik over het oude landschap sturen. Een schijnbaar willekeurige assemblage van diepe canyons en ruige rotsen, zover als het oog reikt. De vaagblauw-grijze tinten van de besneeuwde bergen aan de horizon geven de begrenzing aan van wat onze ogen kunnen zien. De sereniteit van deze plek voelt als zacht water dat in een geluidloze stroom van het verleden naar het heden stroomt. En in die sereniteit worden wij gadegeslagen door een door de zon gebleekte runderschedel die ons, vanaf de paal waaraan hij bevestigd is, in de gaten lijkt te houden … en die mij sindsdien … vanaf het bureaublad op mijn computer dagelijks begroet.
Morgen staat Monument Valley op het programma, maar daarover vertel ik in de volgende OMWEGEN.
HOME
Orakel
Zonlicht is gevangen
verhalen zijn verteld
wat gebeurt er als onze gedachten oud worden?
