Craters and Waterfalls
Zonnig en warm kun je onze reis in 2018 niet noemen. Eind april zijn we in Salt Lake City geland en gedurende ruim twee weken dwingen regen, sneeuw en kou ons telkens om onze plannen om te gooien, routes te wijzigen en locaties te schrappen. Omdat gebieden in het noorden van California, Oregon en Idaho vanwege extreme sneeuwval niet bereikbaar zijn, moeten we ‘de kop van onze reis’ helaas ook schrappen.
Hoog en droog
Twee weken eerder dan gepland zijn we vandaag vanuit Bridgeport in Californië op weg naar Twin Falls in Idaho. Een fikse rit van 845 km, grotendeels over de I-80 die in Nevada van oost naar west loopt of andersom.
We zitten hoog en droog in onze Chevrolet Tahoe als we vanuit Bridgeport binnendoor op weg gaan naar Fernley en bekijken het kleddernatte landschap van achter de constant heen en weer zwiepende ruitenwissers. GPS en radio werken niet en de knop waarmee we over zouden moeten schakelen van 2- naar 4-wheel drive is ook niet aanwezig. En die hadden we extra besteld en betaald vanwege de noordelijke route die we zouden gaan rijden, wetend dat winterbanden en sneeuwkettingen niet tot de uitrusting van een rental car behoren.
Thei zit met de kaart op schoot en loodst me via smalle bergwegen vol haarspeldbochten de Sweetwater Pass over. De loodgrijze wolken hangen weliswaar bijna op de weg, maar gelukkig valt er geen sneeuw uit. Het landschap lijkt deels op Oostenrijk, deels op de lege glooiende heuvels in Schotland en soms rijden we als het ware door foto’s van de Falkland Islands.
Burning Man kunstwerken in Fernley
Het is onze bedoeling om tot Fernley te rijden en vandaar een kort uitstapje te maken naar Pyramid Lake dat iets ten noorden van Fernley ligt. Een bezoek aan de plaatselijke Chamber of Commerce (Kamer van Koophandel) zorgt ervoor dat wij dit plan laten varen. “Het meer is mooi en je zou eigenlijk een dag een boot moeten huren om te gaan vissen. Dát is leuk”, zegt de beambte. Wel … we hebben de hengels vergeten, de zwembandjes én een stukje gember dat goed helpt tegen zeeziekte. Geen mens zal geloven dat ik zelfs in een roeiboot zeeziek word.
Tijdens het tanken wordt onze aandacht getrokken door prachtige kunstwerken die tegenover het tankstation staan en die, bij navraag, zijn gemaakt voor het Burning Man Festival in de Black Rock Desert. Wikipedia geeft uitgebreide informatie over het Burning Man Festival.
Penske
Rijden op kaarsrechte wegen met weinig verkeer kan slaapverwekkend zijn. Het dichte regengordijn, de dreigende dikke zwarte wolken en de harde wind zorgen niet alleen voor slecht zicht, maar maken een stevige grip op het stuur noodzakelijk. Thei is bezig om op een kladje steekwoorden te schrijven van alles wat hem invalt. Over wat we gezien en beleefd hebben en wat mogelijk een interessant onderwerp kan zijn om aan de mailgroep te berichten. Het blijft natuurlijk niet bij schrijven. We lachen heel wat af bij de opties die deze gedachtesprongen opleveren.
Één steekwoord houdt verband met de kleinere vrachtwagens waarmee mensen zelf hun boedel kunnen verhuizen. Die vrachtwagens zijn felgeel van kleur en de naam van het bedrijf is: Penske. Ja, jullie lezen het goed. In Amerika wordt dit uitgesproken als Penskie. Maar het hoort uiteraard op z’n Mestreechs te worden uitgesproken, namelijk als Pèèènske. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat een Sjeng buiten Maastricht kan aarden? De lachbuien ontstaan op het moment dat we – als voorbereiding op de mail aan de groep – in ABN proberen te verwoorden waar het eigenlijk over gaat. Een korte uitleg: een Sjeng is een in Maastricht geboren en getogen chauvinist. Iemand die zich nergens anders thuis voelt dan in Maastricht. Iemand die buiten Maastricht geboren is en/of woont, zelfs in een van de buitenwijken van Maastricht, is een ‘boer’.
De hersengymnastiek en de vele lachbuien houden ons wakker en alert, maar bij Battle Mountain, precies halverwege de route naar Twin Falls waar we morgen willen aankomen, gaan we van de snelweg af en belanden in het Big Chief Motel. Het is mooi geweest voor vandaag.
Twin Falls
De volgende dag is het weer een mengeling van af en toe een stukje blauwe lucht en veel wolken. In Nederland zie je dit soort luchten zelden en áls je dit soort luchten in ons platte Nederland ziet dan weet je dat het ‘Sauwetter’ gaat worden. De wolken hier zijn dik, zwart, ze hangen bijna bovenop de auto en het lijkt af en toe alsof de wereld op het punt staat te vergaan.
We komen veilig in Twin Falls aan. Een grote stad en we missen de GPS zeer, want we weten niet waar we ons motel moeten zoeken. Het Visitor Center vinden we wel en gelukkig krijgen we daar een plattegrond van de stad, waarop door een zeer vriendelijke Ranger precies aangegeven wordt waar het door ons uitgekozen motel ligt. Daarnaast krijgen we nog allerlei informatie aangereikt over de Snake River en de Perrine Memorial Bridge, de grote boogbrug die net buiten het Vistor Center ligt, de Shoshone Falls en de Twin Falls. Vanaf het uitkijkpunt bij de hoge brug kunnen we de loop van de rivier over grote afstand volgen. De Snake River is een 1674 km lange zijrivier van de Columbia River die op de Continental Divide in Yellowstone National Park ontspringt en in de staat Washington samenvloeit met de Clearwater River. Het is een rivier waar met respect over gesproken of geschreven wordt. Waarom dat zo is weet ik nog niet, maar ze ziet er in elk geval indrukwekkend uit.
Chevy Tahoe:
Geen GPS – geen radio – geen 4×4
Als we op weg naar het motel voor een verkeerslicht moeten wachten zien we ineens het reclamebord van een Chevrolet-dealer. Ik bedenk me geen moment, zwaai het terrein op waar veel auto’s staan geparkeerd en kom pas voor de ingang tot stilstand. Er komt een man naar ons toe lopen en vraagt of we de weg kwijt zijn en of hij kan helpen met het aangeven van de gewenste route. “No Sir, we are looking for you” antwoord ik. Waarop in de ogen van de vriendelijke man grote vraagtekens verschijnen. Als hij ons verhaal over de GPS van de rental car hoort schuift hij direct naast Thei in de auto en tikt zijn eigen thuisadres in om aan te geven dat het heus allemaal een makkie is. Als hem dát niet lukt, ook niet nadat hij allerlei andere trucs heeft uitgehaald, dan vertelt hij ons dat we bij Avis bij het inleveren van de auto hard aan de bel moeten trekken. Brent Ward geeft ons direct zijn kaartje en staat erop dat we hem bellen als Avis moeilijk gaat doen. Maar hij blijft hoofdschuddend achter het stuur zitten omdat hij niet begrijpt waarom zelfs een simpele re-set niet werkt. Hij geeft niet op en wil nog een poging doen en – in mijn woorden – vanaf punt nul het programma opnieuw opstarten. De aanhouder wint. Breed grijnzend lukt het hem uiteindelijk toch om de onwillige GPS aan de gang te krijgen, geeft Thei vervolgens een stoomcursus GPS bedienen en krijgt ook nog de radio aan de praat. Als blijkt dat hij van dezelfde soort muziek houdt als wij, dan stelt hij gelijk een paar specifieke zenders in zodat we ook op de klanken van Country-, Blues- en Americana-muziek over ’s-Herenwegen kunnen scheuren.
Als ik concludeer dat Brent zowel qua vasthoudendheid als muziekvoorkeur erg op Thei lijkt en hem vraag of Taurus (stier) soms zijn sterrenbeeld is, dan horen we dat hij samen met zijn vrouw in het weekend naar Yellowstone National Park gaat om daar zijn verjaardag te vieren. Bingo! Brent is duidelijk verrast als hij hoort dat Thei morgen jarig is en dat is aanleiding genoeg voor beide stieren om elkaar uitbundig te feliciteren. Wie weet komen we elkaar nog tegen in Yellowstone.
We nemen afscheid van deze schat van een man, die geen vergoeding wil voor de hulp die hij heeft geboden, maar zielsblij is met de klompjes die we hem geven.
Shoshone Falls
Het motel dat we op Internet hebben uitgezocht en waarvan de prijzen in overeenstemming zijn met wat we ervoor willen betalen, hanteert in werkelijkheid prijzen die ver boven de $ 200,- per nacht liggen. Als we aangeven dat er op Internet met heel andere prijzen wordt geschermd blijkt dit motel zich om onduidelijke redenen achter een soort annex te verbergen. Dat motel ligt een blok verderop en daar gaan we heen.
Geen topper, maar we willen een bed voor vandaag en dan zo snel mogelijk op weg naar de Shoshone Falls. Want daarvoor zijn we tenslotte naar Twin Falls gekomen.
Op de plattegrond van Twin Falls – ja hoor, routes instellen via de GPS doen we pas morgen – vinden we de weg naar de Shoshone Falls. Veel Amerikanen vinden deze watervallen indrukwekkender dan de Niagara Falls. Wij kunnen deze vergelijking niet maken omdat we de Niagara Falls nooit hebben bezocht. Indrukwekkend zijn deze Shoshone Falls in elk geval wel. Zelfs met dit minder mooie weer. Petrus houdt gelukkig het vat met regenwater nog zo goed als recht overeind. Er vallen slechts een paar druppels.
Twin Falls
De dag heeft nog genoeg uren over om ook de Twin Falls te bezoeken. Twee watervallen naast elkaar. Dat was ooit de realiteit. Sinds een van beiden voor energie-doeleinden wordt gebruikt valt er nog maar door één Fall water naar beneden. Ook mooi, maar minder spectaculair.
Big Sky Country
De naam Big Sky Country dankt Idaho aan het feit dat een groot deel van de Staat in beslag wordt genomen door de Rocky Mountains en dat steden voornamelijk in een u-vorm langs de grenzen van de Staat liggen, van noordwest, via de zuidrand naar het zuid-oosten. Met circa 6 inwoners per km² blijft er dus erg veel ruimte over voor de natuur en héél veel hemel. Tussen de verschillende bergketens in ligt de Snake River Plain die het pad van de Noord Amerikaanse tektonische plaat volgt. Dit vlakke gedeelte wordt grotendeels voor landbouw gebruikt, met name voor tarwe en aardappelen.
Potatoes
Aardappelen. Daaraan heeft Idaho zijn misschien nog bekendere bijnaam ‘Potato Country’ te danken. De Staat is dé aardappel-leverancier van de USA. En aangezien álles groot is in Amerika, hoef ik dan ook niet nader uit te leggen dat het formaat van de exemplaren hier niet overeenkomt met dat van een friet-aardappel in Nederland. De reclameborden langs de wegen voorzien onze fantasie van voldoende brandstof.
Tijdens onze reizen is ons regelmatig opgevallen dat in restaurants vaak gebruik wordt gemaakt van ovale borden. Natuurlijk begrijpen we dat deze borden meer ruimte bieden aan de overvloedige porties die je krijgt voorgezet. Maar wij hebben bedacht dat deze borden – zeker in Idaho – een diepere betekenis moeten hebben. Met de reclameborden in gedachten stellen we ons voor dat de frieten die van deze aardappels worden gesneden te groot moeten zijn voor een gemiddeld formaat rond bord. Als deze frieten krokant worden gefrituurd steken de frieten natuurlijk aan alle kanten over de randen van het bord heen. Als ze minder fors worden gebakken hangen ze als flauwgevallen slappe hap half op het tafellaken. Kleinere frieten van zo’n grote aardappel snijden past niet bij het Amerikaanse imago. Dus menen wij vast te kunnen stellen dat een slimme vogel om deze reden het ovale bord heeft uitgevonden.
Maar … vreemd. Vandaag, komend uit Twin Falls en rijdend door Big Sky Country, zien we geen ene aardappel. Niet op de velden en ook niet op reclameborden die in het verleden gigantische afmetingen hadden en op deze manier hun bijdrage leverden aan horizon-vervuiling in Idaho. Wat we wel zien zijn tientallen vrachtwagens met achter elk vrachtwagen twee of drie aanhangers, hoog opgeladen met hooi.
Moonwalk
We zijn op weg naar de ‘Craters of the Moon’. Het vulkanische maanlandschap dat zich over 185 vierkante kilometer uitstrekt kreeg in 1924 de status van National Monument en was ook de plek waar astronauten hun basistraining kregen voor de vluchten naar de maan. Wij kregen in 1997 weliswaar geen basistraining voor een ruimtevlucht, maar we struinden hier destijds wel enthousiast rond. Hoewel het landschap geen spat is veranderd en de vulkanen ook nog steeds rustig liggen te slapen heeft de National Park Service het twintig jaar later nodig gevonden om de gedragsregels voor bezoekers aan dit fascinerende landschap enigszins aan te scherpen.
Vernietigende krachten en nieuw leven
Sedert wij in 1972 voor het eerst naar het vulkanische eiland Lanzarote vlogen is onze interesse voor vulkanen en lavavelden gestaag blijven groeien.
Waardoor we in Lanzarote vooral werden gefascineerd was de manier waarmee de bewoners van dit eiland met het tweeslachtige karakter van vulkanisme omgaan. Ze zijn zich ervan bewust dat de uitgebraakte lavavelden alles vernietigen, maar ze onderkennen ook dat de afgekoelde lava voor unieke omstandigheden zorgt om nieuw leven te laten ontstaan.
Lavavelden, kraters en vulkanische askegels
CRATER TRAIL
Off road hiken niet toegestaan
Het National Monument is nog steeds mooi, maar niet meer zo ruig en ongerept als ruim twintig jaar geleden. Destijds konden we nog vrij rondzwerven en vulkaankegels beklimmen. Verharde paden waren er toen niet. Dat is verleden tijd. Veel toeristen realiseren zich niet hoezeer ze met hun vaak onverantwoorde gedrag de natuur kapotmaken. En dat gedrag heeft veel gebieden nu opgezadeld met afgebakende paden, waarschuwingen, verboden en versperringen. Jammer. De magie van het ontdekken is daarmee bijna verdwenen. Ondanks dat dwalen we toch ruim vier uur in dit zwarte gecraqueleerde gebied rond.
Omdat er driftig wordt gewerkt aan het aanleggen van smalle geasfalteerde paden, zijn hele stukken van het park afgesloten. Dat zorgt er ook nog eens voor dat de enige vulkaan die normaal gesproken nog wel te beklimmen is, tijdelijk is afgesloten en dat een ander stuk van het Park alleen in het kielzog van een volgauto te bereiken is.
Snakes
Hier zie ik ook de eerste slang tijdens deze reis. En zonder slang is onze vakantie niet echt compleet. Twintig centimeter voor mijn voeten zwiept ze haar ca. 80 cm lange smalle lijf in bochten haar (door mij veronderstelde) nest onder het pad in. Ik stamp eens flink op de grond om haar weer naar buiten te krijgen. Waarom? Ik had net mijn camera uitgezet en de slang is sneller weg dan dat ik de camera weer aan kan zetten en de lensdop eraf kan klikken. In het Visitor Center geef ik aan twee Rangers een beschrijving van de slang en verwacht te horen te krijgen welk soort het is. Ze weten het niet. Door zelf in de daar aanwezige boeken te neuzen denk ik dat het een Gopher Snake is geweest. Een ratelslang was het zeker niet, want dan had ik hier nu niet rustig mijn verhaal zitten schrijven.
Onderaardse verhalen
Hier zou ik een hele dag kunnen blijven zitten en alleen maar kijken. Kijken naar de ruwe lavastroom, die het dak van deze tunnel of grot vormt, de grot die ontstaan is door de in de lavastroom ontstane luchtbel, de breuken, de tekeningen en de diversiteit aan kleuren. Kijkend creëer ik mijn eigen verhaal bij wat ik zie. En deze beelden zullen misschien wel de basis worden van een schilderij of een gedicht.
Na onze hikes rijden we naar Arco waar we willen overnachten. Met een snelheid van 25 mijl per uur (ca. 35 km) rijden we in vier minuten tijd door het stadje heen. Er zijn twee motels. Van het eerste bekijken we een aantal kamers. De buitenkant is net geschilderd en best uitnodigend. De binnenkant is ouwe meuk. Daar is mee te leven, maar de zure lucht die in de kamers hangt jaagt me subiet weer naar buiten. Het tweede motel is net zo oud, maar het is schoon en het ruikt fris.
Aangezien het enige etablissement in het stadje een steakhouse is, geven we de voorkeur aan het door Thei zelf in de magnetron geprepareerde verjaardagsdiner, begeleid door een lekker glas (nee plastic bekertje) rode wijn. Jawel, we maken het ons te allen tijde gezellig en dit jaar heeft Thei’s verjaardag zijn eigen feestelijke tintje gekregen.
Waarneming
Er is tevredenheid in mij,
een zacht geluk
en vanuit dat gevoel
neem ik de grenzen waar
van de dimensie die ik
als de mijne ervaar.
Arco – Mesa Falls – Upper Falls
Vanuit Arco belanden we via Butte City, Mud Lake, Rexburg, Ashton en Warm River op de Mesa Falls Scenic Byway. Daar liggen de Mesa Falls die we in elk geval willen bezoeken voordat we in West Yellowstone op zoek gaan naar een slaapplaats voor een paar dagen. Het zijn de laatste belangrijke watervallen in de Snake River die zich nog niet door mensen hebben laten temmen.
De Lower Falls bekijken we vanaf een hooggelegen punt. De gigantische hoeveelheid water die vanaf het breedste gedeelte van Henrys Fork of the Snake River door een smaller gedeelte van de door een vulkaan gevormde canyon wordt geperst en trapsgewijs naar beneden dondert is spectaculair. Op momenten als deze ben ik extra blij met de zoom-capaciteiten van de cameralens. De kleuren die zo zichtbaar worden zijn aangrijpend mooi. Er zijn maar weinig mensen die deze Lower Falls bezoeken.
Via een van veel trappen voorziene voetpad en verschillende uitzichtpunten kunnen we een heel eind langs de waterval lopen. Thei heeft in het Visitor Center van Twin Falls gehoord dat, onder gunstige omstandigheden, boven de Upper Falls een regenboog te zien is. Waar hebben we het aan verdiend? We zien er zelfs twee en die kunnen we, zolang we daar rondlopen, op alle mogelijke manieren fotograferen. Fascinerend.
*) OMWEGEN-39 verschijnt op 1 december 2024
