Canada – Emigreren (2)
In OMWEGEN-34 vertelde ik over de ervaringen tijdens het eerste gedeelte van de kennismakingstrip naar Canada in 2008, als voorbereiding op onze geplande emigratie naar de Okanagan Valley in 2009.
Deel 1 eindigde met de informatie over het stadje Osoyoos, dat in het meest zuidelijke en woestijnachtige gedeelte van de Okanagan Valley ligt, op de grens van Canada en de USA. Twee dagen lang hebben we aan Osoyoos en de wijde omgeving gesnuffeld en de eerste contacten gelegd met makelaars voor mogelijke huis-bezichtigingen. Vandaag gaan we op weg naar de cabin aan het Skaha Lake waar we zullen logeren om het gebied rondom Penticton te verkennen.
Spotted Lake
We verlaten Osoyoos en gaan op weg naar Okanagan Falls. Uiteraard niet rechtstreeks. De omweg brengt ons eerst naar Spotted Lake, een mysterieus klein meer dat van oudsher een heilige plaats is voor de First Nation People uit de regio van Osoyoos. Het meer dat door de First Nation People ‘Kliluk’ wordt genoemd heeft talloze cirkel- en ovaalvormige plekken (‘spots’) die worden gevormd door verschillende bronnen in het meer.
Spotted Lake bevat extreem hoge concentraties van tal van verschillende mineralen, zoals epsomzouten, calcium-, magnesium- en natriumsulfaten. Het bevat daarnaast ook kleine doses zilver en titanium. Het grootste deel van het water in het meer verdampt in de zomer. Er is dan niet eens meer sprake van een meer, maar eerder van een fiks aantal felgekleurde kleine vijvers. Wit, geel, groen en blauw, afhankelijk van de minerale samenstelling van elke afzonderlijke spot. Het mineraalrijke water werd vroeger al en wordt nog steeds door de Indianen gebruikt bij genezingsrituelen. Het is hun overtuiging dat elk van de verschillende cirkelvormige spots zijn eigen unieke geneeskrachtige en helende eigenschappen heeft. De suikerachtige randen om elke spot worden voornamelijk gevormd door magnesiumsulfaat dat in de zomer uitkristalliseert en verharde natuurlijke ‘looppaden’ rond en tussen die spots vormt.
Slechts een klein gedeelte van Spotted Lake krijgen we te zien als we, na een korte dirt road te zijn opgelopen, een hek bereiken waarop staan aangegeven dat we het terrein niet mogen betreden. Door de zoomlens kan ik een glimp opvangen van de spots. We houden ons aan de regels, klimmen niet over de afzetting en lopen terug naar de auto. Wat doen we? Verder rijden? Nee, nog niet. Ongeveer 500 meter verderop vind ik een smal geitenpaadje zonder hek. Ik baan me zorgvuldig een weg zonder de planten te vertrappen tot op een punt vanwaar ik foto’s van iets dichterbij kan maken … en geen woorden kan vinden voor wat ik zie.
CHOOSE
’Choose ’
Dat ik erg onder de indruk van Spotted Lake ben geraakt vertelt dit schilderij, dat als eerste uit mijn handen komt als we weer terug zijn in Nederland. De titel baseer ik op onze zoektocht naar en de keuze voor een plek waar we graag zouden willen gaan wonen.
MYSTIC POOLS
‘Mystic Pools’
De twee spots in dit schilderij lijken het mannelijke en vrouwelijke principe te vertegenwoordigen. Beide energieën hebben dezelfde intentie, hetzelfde doel. Dit werk symboliseert onze wens om naar Canada te emigreren.
The Cabin
Aangezien we vanmiddag een afspraak hebben met Hugh, de beheerder van de cabin waar we bijna twee weken lang zullen logeren, laten we het magische Spotted Lake weer met rust en rijden met een grote omweg via Keremeos, Olalla en Kaleden naar Okanagan Falls. Van hieruit verkennen we de streek noordwaarts langs het Okanagan Lake met de kleine en middelgrote steden: Penticton, Naramata, Kelowna, Lakeview Heights, Westbank, Peachland, Summerland en zuidwaarts langs het Skaha Lake met de kleinere steden Kaleden, Okanagan Falls, Oliver en Osoyoos tot aan de Amerikaanse grens.
Fluffie
Na enige uitleg hoe alles in de cabin functioneert vertelt Hugh ons dat er in de cabin ook een rat logeert. Of wij dat een probleem vinden? Hij heeft twee grote vallen gezet, maar de rat heeft zich tot nu toe niet laten vangen. Geen van ons beiden vindt dit een probleem als die extra logee zich maar netjes gedraagt.
We installeren ons en de rat lijkt ook geen probleem te hebben met onze aanwezigheid. Aangezien er in de cabin, behalve naar badkamer en toilet, geen deuren zijn horen we hem ’s-nachts overal rondlopen. Ook in het slaapgedeelte. Aan het voeteneinde van het bed hebben we, om de vloerbedekking niet vuil te maken, onze wandelschoenen op plastic zakken neergezet.
Geritsel op de vuilniszakken betekent dat de andere bewoner aan het rondstruinen is. We vliegen het bed uit. racen met de gereedstaande bezem achter hem aan en vangen bot. Rattenvangen moet geleerd worden. Het dier verdwijnt achter de gemetselde haard en wij constateren dat de lekkere appelstukjes zijn uit de val verdwenen. Hij betaalt ervoor met keutels. Maar … Thei is slimmer dan hij. Na drie nachten besmeert Thei stukjes brood met pindakaas, een lekkernij voor ratten. Dezelfde nacht worden we wakker van een klap. Bingo! Maar … is dit een rat? Hij lijkt meer op een eekhoorn of een speelgoedbeest van Ikea. Een mooie bruin-grijze vacht, nieuwsgierige ogen, snoezig grote oren en een dikke wollige pluimstaart. Fluffie, zo noemen we hem subiet, wordt met val en al buiten de deur gezet. Aan Hugh vragen we de volgende morgen om hem ergens zover mogelijk bij de cabin vandaan los te laten.
Wat we niet weten is dat we de keutels niet met de stofzuiger op hadden moeten zuigen. De cabin mag dan weer schoon zijn, maar de lucht heb ik ingeademd. Dat merken we een paar dagen later.
Frappant
Even een sprong van 2008 naar 2024. Op 24 januari 2024 heb ik net het gedeelte in het fotoboek gereed waarin ik vertel over onze ervaringen met Fluffie. en ik beëindig de dag met: “Morgen meer”.
De volgende morgen ligt behalve de Volkskrant ook de Limburger in de brievenbus. Op de voorkant van de Limburger staat een foto van de korenwolf (wilde hamster) die met uitsterven wordt bedreigt. We zijn stomverbaasd als we op pagina 2 een bijna identieke foto van ‘onze Fluffie zien’.
Na 16 jaar ben ik eindelijk een fotoboek aan het maken over onze trip naar Canada. En net als ik gevorderd ben tot het stukje over de rat in de Cabin, valt ineens de Limburger met het artikel over de korenwolf in de bus. Frappant !
Okanagan Falls
Deze charmante kleine gemeente, die lokaal als OK Falls wordt aangeduid, ligt aan de meest zuidelijke punt van Skaha Lake.
We schrijven september 2008. De I-pad wordt pas in 2010 gelanceerd. Voor mailverkeer kunnen we in de bibliotheek van OK Falls terecht. Uiteraard wordt aan ons gevraagd waarom we juist in OK Falls, geen toeristenplaats, logeren. Als we de bibliothecaris over onze emigratieplannen vertellen krijgen we niet alleen gelijk veel informatie over de regio aangereikt, maar ook worden we attent gemaakt op Bighorn Mountain Estates, een bouwproject dat op een unieke locatie ligt, waarvan je een prachtig uitzicht hebt op het Skaha meer.
Terug in de cabin eten we een broodje en besluiten dat we gelijk maar eens een kijkje gaan nemen op de bouwplaats, die op een berg aan de overkant van het meer ligt en die vanuit de cabin ook te zien is. Onze Texaanse vriendin heeft ons gewaarschuwd om niet gelijk verliefd te worden op het eerste huis dat we bezichtigen. De waarschuwing is tevergeefs. We vallen beiden als bakstenen voor zowel de lokatie als de verschillende modellen huizen die er gebouwd kunnen worden.
Bighorn Mountain Estates
Toevallig is het Show Home open, toevallig zijn de projectontwikkelaar Ron Dyck (ook toeval?) en zijn assistente aanwezig en zij laten ons het hele huis van onder tot boven bekijken.
De inrichting is niet onze smaak, maar daar kunnen we doorheen kijken. Wij kijken naar de indeling van de ruimtes op de begane grond: woonkamer, eetkamer, zitgedeelte, grote open keuken, groot terras, gang, slaapkamer met inloopkast en badkamer, groot gastentoilet, bijkeuken en supergrote garage voor twee grote auto’s, werkruimte en bergruimte. In het via een brede trap toegankelijke basement is nog slaapkamer met badkamer, 3 grote ruimtes voor van alles en nog wat, een ruimte voor apparatuur en ….. een grote open ruimte voor een atelier waarvan je alleen maar kunt dromen. Toetje … een overdekt balkon.
De begane grond heeft een tuin aan de voorkant van ± 4,5 meter. diep en aan de achterkant is het terras /de tuin 7,5 meter. diep. We zijn echt onder de indruk.
Ron Dyck geeft ons veel informatie mee. We vertellen hem dat dit het eerste project is dat we bekijken in de Okanagan Valley en dat we ook graag andere locaties willen bekijken, maar dat we wel erg gecharmeerd zijn van de Bighorn Mountain Estates en zeer zeker van de ligging. Ojee, ojee en dat al op de allereerste dag, het allereerste huis.
Penticton
Penticton, omringd door met bossen begroeide berghellingen, indrukwekkende kleikliffen en begrensd door het Okanagan- en het Skaha-meer, is een van de grotere steden in het binnenland van British Columbia, en een populaire bestemming voor velerlei bezoekers.
The Lloyd Gallery
De Texaanse vriendin heeft ons bezoek aangekondigd by Alphons en Nel Witteman die in Penticton al jarenlang de gerenommeerde Lloyd Gallery runnen. De 45 jaar geleden geïmmigreerde Nederlanders spreken nog Nederlands, maar zijn voor de rest echte Canadezen geworden. Het is hartverwarmend hoe ze ons als toekomstige landgenoten begroeten en opvangen. Ze maken ons wegwijs, helpen en stimuleren ons, introduceren ons bij instanties en vakgenoten en beantwoorden talloze vragen.
Alphons, die goede connecties op provinciaal niveau heeft, schrijft dezelfde week al een aanbevelingsbrief aan het bestuur met het verzoek om ons zo snel mogelijk in British Columbia te verwelkomen. Ze nodigen ons uit om dezelfde dag bij hen thuis, in Kaleden dat tussen Penticton en OK Falls ligt, te komen eten en om ons nog meer te kunnen vertellen over het leven in Canada.
‘Change’
In 2008 vinden spannende presidentverkiezingen in de USA plaats, waarbij Barack Obama, die de nieuwe president wordt, met de slogan ’Change’ aandacht vraagt voor de veranderingen die in de wereld en in de USA plaats moeten vinden.
Als ik na thuiskomst weer in mijn atelier aan het werk ga, laat ik niet alleen Obama’s slogan maar ook de verweerde en met muurankers voorziene buitenmuur van de Lloyd Gallery in Penticton als inspiratiebron dienen voor het nieuwe schilderij dat de naam ‘Change’ krijgt. Het gebeurt niet vaak dat ik uitleg hoe een schilderij is ontstaan. Hier een uitzondering op de regel. Onze eetkamertafel is zo geconstrueerd dat onder het glazen tafelblad een schilderij kan liggen. Het schilderij dat ik voor deze tafel wil maken moet een soort tafellaken onder glas worden met een rustige achtergrond om spijs en drank goed tot hun recht te laten komen.
Het maagdelijke canvas bewerk ik met lijm, as en zoveel lagen verdunde verf totdat de kleur onder glas past bij de kleur van het RVS frame. Vervolgens breng ik een aantal gescheurde stukken witte latex verf op de zilvergrijze ondergrond aan. Vanwege hun onregelmatige vormen lijken deze stukken op de continenten die ik naar een andere locatie heb verschoven. Op dat moment realiseer ik me dat ik misschien vanuit een ander gezichtspunt naar de wereld kijk m.b.t. onze emigratie-plannen. Om er zeker van te zijn dat ze in deze nieuwe positie zullen blijven liggen, knip ik een aantal repen canvas op maat, beschilder die met metaalverf en bevestig ze vervolgens, als symbolische muurankers, met nietjes van verf over de ’continenten’.
Strepen
Strepen
vastgelijmde repen
aan dromen en denkbeelden
die wensen
in beweging zetten
Continenten
drijven in een tempo
dat geduldig aangeeft
waar de toekomst ligt
die verandering heet
Mensen
dromen in een tijd
die alleen voor hen bestaat
over de kunst
van het loslaten
Naramata – Peachland – Summerland
Er gaat geen dag voorbij zonder dat we niet op een of andere manier contact hebben met Alphons en Nel. We krijgen van hen een lijst van makelaars en een advieslijst met plaatsen waar het goed wonen is. Elke dag rijden we met een makelaar naar mogelijke geschikte locaties. Eerst in het middelste gedeelte van de Okanagan Valley, zoals Penticton, Summerland en Peachland.
Het op 14 km noordelijk van Penticton op de oostelijke oever liggende Naramata is prachtig maar de dead-end road is niet onze keuze. Er ligt wel een galerie waarvan de eigenaars, die al door Alphons en Nel zijn geïnformeerd, staan te trappelen om de werken van een nieuwe kunstenaar te exposeren.
Doordrenkt van de zon aan de oever van het Okanagan Lake, liggen Peachland en werd Summerland in een gebied voor tuinders een serieuze fruitteelt-regio. De huizen die we hier bekijken hebben allemaal hun pro’s en contra’s. Als we niet als eerste de Bighorn Mountain Estates hadden gezien, zouden we niet elk huis en elke locatie ermee vergelijken.
Kaleden – OK Falls – Oliver – Osoyoos
Het feit dat we het liefst zo dicht mogelijk bij de Amerikaanse grens zouden willen wonen gaan we daar uiteraard ook op onderzoek uit. In Kaleden staan geen geschikte woningen te koop en in OK Falls liggen de Bighorn Mountain Estates; tot nu toe onze favoriete locatie. Oliver zou eigenlijk ook een ideale plek moeten zijn. De stad wordt in het zuiden omgeven door woestijn en in bijna alle andere richtingen door meren, bergen, wijngaarden en boomgaarden. Maar beiden hebben we met de energie van de stad geen enkele klik. De makelaar in Osoyoos laat ons een aantal huizen zien, maar die liggen op voor ons niet in aanmerking komende locaties, hogerop in de bergen.
Keuze maken
Ergo … geen van de beschikbare woningen c.q. locaties kan wedijveren met de Bighorn Mountain Estates. Net zoals het bij ons huis in Gulpen in 1992 ging, kunnen we hier ook kiezen uit verschillende modellen standaard huizen die vervolgens naar eigen wens en inzicht gewijzigd kunnen worden. Gedurende twee weken worden de avonden besteed aan het maken van tekeningen en vragenlijsten, die vervolgens door de projectleider en zijn assistente zorgvuldig worden beantwoord en uitgelegd.
Tegen de tijd dat we naar Nederland terugvliegen zijn alle vragen die betrekking hebben op de bouw beantwoord. De projectleider zit klaar voor ons ‘ja’ en wij zijn gereed om onze huisraad in een container te laden en naar Canada te laten verhuizen. Eind 2008 verwachten we het ‘ja’ van de Canadese Emigratiedienst en 2009 zal het emigratiejaar worden.
White Lake en Mahoney Lake
Niet alle tijd gaat zitten in het bezichtigen van huizen. Tijdens het intensief verkennen van de omgeving van OK Falls komen we bij White Lake en Mahoney Lake terecht. White Lake is een klein meertje dat niet ver van OK Falls ligt. De zacht-fluwelen heuvels, die vulkanisch van oorsprong zijn, doen ons niet alleen aan de heuvels ten zuiden van Santa Fe denken, maar ook aan heuvels in Schotland. Een stil en vredig landschap.
De wandeling door de schitterend witte sulfur omranding van het Mahoney Lake zorgt er wel voor dat binnen de kortste tijd onze schoenzolen ‘naar adem happen’. Van onze schoenmaker in Valkenburg horen we na thuiskomst dat sulfur de lijm oplost waarmee de zolen aan de schoenen zijn vastgemaakt.
Bighorn Ridge Guest House
Omdat we in de buurt van de Bighorn Mountain Estates een adobe huis hebben gezien, vertellen we in de bibliotheek over onze fascinatie voor dit soort gebouwen, die zo typerend zijn voor New Mexico. De bibliothecaris kent de bewoners en biedt gelijk aan om hen te vragen of we eens een kijkje mogen komen nemen. We zijn de volgende dag al welkom in hun prachtige huis dat midden tussen de wijngaarden ligt.
Doodziek
De dag daarna moeten we al onze afspraken afzeggen omdat ik erg ziek ben. Tijdens de spoedafspraak in de walk-in-clinic krijg ik te horen dat ik waarschijnlijk het Hanta-virus heb opgelopen. Tijdens het bijeenvegen en opzuigen van Fluffie’s keutels heb ik de lucht met het virus ingeademd. Ik weet niets van virussen, maar als fervente kijker van de X-files weet ik dat het dodelijke Hanta-virus wordt overgebracht door ratten en muizen in the Southwest van de USA. Geen goed nieuws dus. De arts bevestigt dit. Het virus wordt echter niet van mens naar mens overgebracht. Canadezen weten dat je de rattenkeutels door een gespecialiseerd bedrijf moet laten verwijderen en desinfecteren. Hij vertelt me dat deze besmetting betekent dat ik óf binnen een week dood zal zijn, óf ik ben voor de rest van mijn leven immuun tegen dit virus. We brengen onze Texaanse vriendin en Hugh op de hoogte, verruilen de cabin dezelfde dag voor een motel in Penticton, gaan naar het laboratorium voor bloedonderzoek en naar het ziekenhuis voor longfoto’s.
De uitslag krijgen we de volgende morgen te horen, vlak voordat we naar Vancouver rijden voor de terugvlucht. Besmetting met het Hanta-virus is niet vastgesteld. Waarschijnlijk heb ik de ziekte van Lyme opgelopen. Die uitslag zal ik ± 6 weken later thuis ontvangen. Ons wordt op het hart gedrukt om geen ruchtbaarheid te geven aan mijn ziek zijn tijdens het inchecken en ook niet tijdens de terugvlucht. Als de crew dit te horen krijgt moet het toestel bij de eerst de beste luchthaven landen, waarna we verzocht worden om het toestel te verlaten.
We komen gelukkig heelhuids thuis. In het AZM in Maastricht wordt de volgende dag besloten om op Lyme te testen. De bevestiging krijg ik na 6 weken, ook uit Canada. Gelukkig ondervind ik er geen nadelige gevolgen van.
Waarom de emigratie nooit plaatsvindt?
De Canadese Emigratiedienst in Berlijn torpedeert onze emigratieprocedure door het hanteren van niet geoorloofde leeftijdsdiscriminatie en wel op zodanige wijze dat we eind 2010 de handdoek in de ring gooien. Echter niet zonder een klacht bij de Canadese Ambassade en bij de Canadese Emigratiedienst in te dienen. In 2012 horen we van Alphons en Nel, die ons in Gulpen bezoeken, dat onze klacht er mede voor heeft gezorgd dat 40 medewerkers vanwege dit ongeoorloofde beleid zijn ontslagen. Als we de emigratieprocedure nu opnieuw opstarten zullen we ‘de dag erna’ al naar Canada kunnen vertrekken. Maar het vertrouwen is weg. Onze grote droom om naar de Okanagan Valley te emigreren om zo dicht mogelijk bij de Verenigde Staten te gaan wonen is vervlogen. Blijkbaar rustte op onze ‘next best’ keuze geen zegen.
*) OMWEGEN-36 verschijnt op 15 juli 2024
