Omwegen-24

SECRET CANYON – Vrij spel voor de stilte

Telkens als we tijdens eerdere reizen over de 72 mijl lange Highway 89 van Page naar Kanab reden viel ons een klein motel op dat een stukje van de weg af, even buiten Big Water lag. Er stonden meestal maar een of twee auto’s, mensen zagen we er nooit en het reclamebord had al enige tijd geen verfkwast gezien. In elke staat waar we kwamen zagen we geregeld dit soort motels en bij de meesten maakte de neonverlichting ’s-avonds al gauw duidelijk welke professie hier bedreven werd.

Tijdens de reis in 2009 kunnen we maar één nacht in Page blijven. Niet alleen zijn alle motels in de prijsklasse die wij meestal uitzoeken volgeboekt, maar ook de veel duurdere. Er zit niets anders op dan ons geluk in Kanab te gaan beproeven. Als ter hoogte van Big Water het kleine motel in zicht komt rijden we in een opwelling ineens het terrein van het motel op. We besluiten de gok te wagen en voor een nacht een kamer te nemen. Uiteraard zullen we eerst poolshoogte nemen en vragen of we de kamer mogen bekijken en, onder het mom van onze rugklachten, te beoordelen of de bedden stevig genoeg zijn.

Big Water

Achter de balie in de kleine receptieruimte zit een man met een cowboyhoed over zijn gezicht getrokken te slapen op zijn stoel. Omdat hij ons niet heeft horen binnenkomen duwen we zachtjes op de bel die bovenop de balie staat. Hij wordt wakker en als we hem vertellen dat we graag een kamer willen boeken maar dat we die eerst even willen zien, haalt hij een bos sleutels tevoorschijn en gaat ons voor naar de lange poot van het L-vormige gebouw. We mogen kiezen uit de kamers die allemaal anders zijn ingericht, elk in hun eigen specifieke kleur en ook nog eens voorzien van originele kunstwerken. De bedden worden gekeurd en wij zijn gerustgesteld. We boeken de kamer gelijk voor vier nachten en zijn dik tevreden dat we een goed onderkomen hebben gevonden. Geen bar, geen schaars geklede vrouwen en geen dronken kerels. De eerste indruk was dit keer niet de beste.

We installeren ons en een half uur later staan we al paraat om op ontdekkingstocht te gaan. Henry, de cowboyhoed-eigenaar vraagt ons naar onze plannen voor de komende dagen. We vertellen hem dat we eerst naar Kanab willen gaan omdat we op zoek zijn naar fotograaf Terry Alderman waarmee foto-dagtochten gemaakt kunnen worden in gebieden waar niet veel mensen naar toe gaan. Zijn vrouw Vicki, die zich inmiddels bij ons heeft gevoegd, blijkt Terry Alderman te kennen en ze geeft ons het adres van zijn fotoshop. Ook geven ze ons een tip voor een mooi gebied ongeveer halverwege de route naar Kanab waar zij vaker gaan hiken.

Als we laat in de middag terugkomen in het motel vertellen we Henry dat we de plek die hij heeft beschreven niet gevonden hebben, maar dat we wel een andere mooie hike hebben gemaakt. En we hebben met Terry Alderman een afspraak kunnen maken om over twee dagen een tocht met hem naar White Pocket te maken. We zijn opgetogen over het vooruitzicht om naar het gebied te kunnen gaan dat verder weg ligt dan The Wave en dat nog moeilijker toegankelijk is. Overmorgen zullen we ook proberen om voor The Wave weer een permit te krijgen.

Henri en Vicki vertellen ons over ‘hun’ Secret Canyon en dat het hun bedoeling was geweest om ons uit te leggen op welke manier we daar naartoe moeten rijden. Maar omdat we het aangeduide gebied naast de Highway al niet hebben gevonden, vrezen ze dat we de Secret Canyon helemaal niet zullen vinden. Ter plekke besluiten ze om morgen een vrije dag te nemen en samen met ons naar de canyon te gaan. Of we dat zouden willen? Verrast stemmen we in en ze vertellen ons dat we de volgende dag met twee kleine terreinwagentjes op zes wielen het gebied achter het motel in zullen gaan.

Smoky Mountains

Voordat het zwart van de nacht is geweken en de vogels zich klaarmaken voor hun eerste ochtendlied, zijn wij al op weg naar de Smoky Mountains voor een korte verkenningstocht. Van afstand lonkten we al vaker naar dit bergachtige gebied. We weten goed dat een rit zonder terreinwagen door dit gebied niet mogelijk is. We willen vanmorgen alleen maar kort snoepen van wat wèl mogelijk is. Het hoogstaande water in de creek zorgt ervoor dat we de auto daar moeten laten staan. Geen nood. Over door de kracht van het water glad gepolijste stenen bereiken we te voet de overkant en we vergapen ons vervolgens aan het vlakke gebied met de schilderachtig mooie koolzwarte uitlopers van dit gebergte. Zwart is vaak een kleur waarin licht ontbreekt. Hier lijken de patronen en tekeningen in de heuvels van binnen uit verlicht te worden. Fascinerend! Alleen een terreinwagen ontbreekt …

Secret Canyon

We keren terug naar het motel en treffen Vicki en Henry aan die de kleine all-terrain vehicles aan het prepareren zijn. De twee-zitters bestaan uit een stalen geraamte met een canvas zonnedak, maar zonder windscreen. Het ene exemplaar heeft vier wielen, het andere ziet er vanwege zijn zes wielen zelfs robuuster uit. Henry en Thei stappen in de groene 4-wheeler. Vicki heeft besloten om mij te laten zien welke capriolen ze met de 6-wheeler allemaal kan uithalen. Van comfortabel achteroverleunen in deze kleine krachtpatsers en ontspannen van de omgeving genieten is geen sprake. Met de rugzak stevig tussen de knieën geklemd houd ik me vast aan de boven- en zijstang zodat ik in de bochten niet via de zijkant naar buiten wordt geslingerd.

Het eerste gedeelte van de tocht rijden we door een wash die soms ± 100 meter breed is zonder al te veel obstakels. Op andere plekken is de wash slechts een paar meter breed en zijn de oevers 8-10 meter hoog. Vicki laat zien dat de 6-wheeler bijna dwars tegen de oeverkanten kan oprijden zonder om te vallen. En ik houd me aan de stangen vast als een aap die in de lianen hangt. Ineens geeft ze vol gas, rijdt dwars door het ruige terrein en snijdt op deze manier een grote bocht in de wash af om zo de mannen voorbij te kunnen rijden. Dat lukt, maar op het cruciale moment haalt ze haar voet van het gaspedaal en laat galant de mannen weer voorgaan en dat gebaar levert big smiles op.

Tijdens de hele dag zien we slechts één boom en die staat midden in de uitgedroogde rivierbedding. Verder groeien er alleen korte stekelige struikjes waar je je benen aan openhaalt als je niet uitkijkt waar je loopt. Zo gauw als deze typische woestijnstruiken volgroeid zijn, drogen ze uit, maken zich los van de wortel en tuimelen weg met de wind. Grote bollen Tumbleweed (Buitelkruid) vlogen al vaker dwars voor onze auto over de weg of vraten zich met veel liefde vast in de voorbumper. Tumbleweed hoort thuis in het Zuidwesten en in bijna geen enkele western movie ontbreken opnames ervan.
Vanuit de wash zien we de ingangen naar verschillende canyons. Henry stopt een aantal keren om te verifiëren of dit de ingang is die naar ‘hun Secret Canyon’ leidt. Pas als we een van de canyons zijn binnengegaan en hij bepaalde punten heeft herkend, weet hij dat we op de goede weg zijn. We rijden, we stoppen, we lopen, we maken foto’s en vergapen ons aan de verbazingwekkende vormen van rotsen die zo wit zijn alsof ze met chloor zijn gebleekt

Vrij spel voor de stilte

Op het moment waarop de voertuigen zwijgen en we te voet verder gaan is het alsof we gebied betreden waar geluid geen vat meer heeft op de omgeving. De canyon lijkt de adem in te houden en de wind schijnt geen permissie te hebben om voor reuring te zorgen; althans nu niet. Geen van ons heeft behoefte om bewondering of verbazing verbaal te uiten en zelfs de zandkorrels die door onze voetstappen worden opgeworpen zoeken geluidloos hun plek weer op als we verder trekken. We voelen ons bekeken. De vele vreemde krijtwitte figuren in de rotsen om ons heen lijken ons nauwlettend in de gaten te houden. We hebben soortgelijke ervaringen eerder gehad op andere plekken in het zuidwesten waar we ‘toevallig’ terecht kwamen. Natuurlijk is het niet zo, maar waarom voelt het hier dan alsof de tijd stilstaat en de stilte je hier leert wat stilte is?

De canyon eindigt in een slot canyon en naar dit dead-end wilde Henry ons graag meenemen. Een slot canyon is een smalle kloof met hoge verticale wanden die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons liggen in droge gebieden en ze zijn vrijwel allemaal uitgesleten door hevige overstromingen (flash floods). Het is niet verwonderlijk dat sommige mensen, zeker diegenen die aan claustrofobie lijden, geen stap in een slot canyon durven te zetten en Vicki is een van hen. Henry hoopt dat wij wel samen met hem daar een kijkje willen gaan nemen.

Een grote uil schrikt zich een ongeluk als we met z’n drieën de smalle kloof betreden. Hij vliegt op en verliest een van z’n grote veren. Henry neemt dit uilengeschenk dankbaar in ontvangst en decoreert Thei’s hoed ermee. We lopen de kloof in en wringen ons zover mogelijk naar binnen. Degene die het smalste maatje heeft komt het verste. Tijdens het middaguur als de zon loodrecht boven de kloof staat zijn de kleuren het spectaculairst. Door de vele stops tijdens de rit hebben we dit moment helaas gemist. Who cares? Wij zijn al zielsblij met deze ervaring.

Terug naar de werkelijkheid

Nadat we de slot canyon verlaten klimt Henri naar de grote ronde opening in een van de grillig gevormde, door mij als Gaudíaans betitelde rotsen. Een grot? Een schuilplaats voor mens en dier? Hij gaat een klein stukje de grot in, bukt zich, raapt iets op, draait zich om en houdt een flesje Mexicaans Corona bier in zijn handen (let wel, het is 2009). Zullen we het ooit zeker weten of de vondst van een aantal flesjes van dit Mexicaanse bier echt een verrassing voor hem is, of dat hij een toneelstukje opvoert omdat hij ze daar tijdens een eerder bezoek zelf heeft neergelegd. Als hij ze daar niet zelf heeft neergelegd dan blijkt hún Secret Canyon ineens niet zo heel secret meer te zijn. Hij bereikt er wel mee dat de betovering wordt verbroken en we terug worden gekatapulteerd in de werkelijkheid? Onze lachsalvo’s echoën langs de wanden van de canyon met zijn bizar gevormde rotsen die bevolkt lijken te zijn met vreemde witte wezens.

Rimrocks & Hoodoos

Tijd om water te drinken en een snack te verorberen neemt niemand meer als Henry voorstelt om nog ‘een ommetje’ te maken naar een ander gedeelte waar veel Rimrocks en Hoodoos te zien zijn. Het is een gebied dat vooral bij hikers en woestijnratten zoals wij bekend is. Waarschijnlijk treffen we daar wel mensen aan.

We hebben geluk. Slechts deftige versteende gestaltes heten ons van harte welkom. Hoezo deftig? Veel van deze vreemde figuren dragen ‘hoeden’ van een roze-rode steensoort. Dus ik vind dat ze er deftig uitzien. Dezelfde roze-rode steensoort ligt als een aaneengesloten laag bovenop loodrechte witte rotswanden die de achtergrond vormen voor het podium van de stenen gedaantes. Wanden met diepe groeven en breuken die mij doen denken aan de Indiaanse rotstekeningen die in het hele zuidwesten te vinden zijn. Alleen zijn deze inkervingen honderd keer zo groot en diep. Zonder leesbril kan mijn fantasie hier interpreteren wat zij wil.

Highlights

Mensen in onze omgeving vertellen ons wel eens hoeveel mazzel ze hebben, hoeveel geld ze winnen als ze meedoen met een loterij, hoeveel financiële meevallertjes of kortingen hun in de schoot vallen. Wij hebben dit soort ervaringen niet of nauwelijks. Wel vallen ons meer dan eens onverwachte highlights in de schoot. Zoals omwegen die ons naar verrassende plekken brengen of ontmoetingen met mooie mensen zoals Henry en Vicki. Zij bezorgen ons vandaag een onvergetelijke dag in de stilte van deze witte wildernis.