YELLOWSTONE (4) : Water gaat zijn eigen weg
Als we op de laatste dag van ons verblijf in Yellowstone vertrekken weten we, zowel in 2014 als in 2018, dat het een lange dag zal worden en dat we geen idee hebben waar we die nacht zullen slapen. We gaan vroeg op pad. Bij de Madison Crossing gaan we linksaf en draaien na 12 mijl noordwaarts de neus van de auto naar het oosten. Op de T-splitsing bij Canyon Village kiezen we er in 2014 voor om – onder een blauwe hemel met hier en daar een wolkje – de Grand Canyon of the Yellowstone River met zijn Upper en Lower Falls te gaan bekijken, daarna het meer zuidelijk gelegen Mud Volcano te bezoeken en vervolgens langs het Yellowstone Lake rijdend het National Park via de East Entrance te verlaten met Cody als mogelijk einddoel van de dag.
In 2018 slaan we op de T-splitsing bij Canyon Village linksaf en rijden we noordwaarts over de Dunraven Pass naar de Tower Fall en verlaten het Park via de North-East Entrance om eveneens in Cody uit te komen. Daarover later meer.
Lower Falls – Upper Falls
Vaak wordt gedacht dat de Upper Falls van de Yellowstone River noordelijker liggen dan de Lower Falls. Rivieren stromen immers van boven naar beneden. Dat is waar … maar dit beneden ligt toevallig noordelijker dan de plek waar de rivier ontspringt. Aangezien het tot het laatste moment niet duidelijk was of we, vanwege de door sneeuw nog steeds afgesloten noordelijke loop-road, überhaupt naar de Falls toe zouden kunnen gaan, hebben we nagelaten om de informatie goed te lezen. Met als resultaat dat ook wij namen en locaties verhaspelen en door dat natte vingerwerk staan er ook verkeerde benamingen in het fotoboek. Tja.
Zo zit het in werkelijkheid.
De Yellowstone River, 1114 km lang, ontspringt bij Younts Peak op 3900 meter hoogte in de staat Wyoming, stroomt door de Hayden Valley noordwaarts en stort zich over de Upper Falls 33 meter en vervolgens 400 meter verderop over de Lower Falls 93 meter de diepte in. De canyon zelf begint bij de Lower Falls en eindigt 32 km verder stroomafwaarts bij Tower Fall. De Yellowstone River stroomt verder naar Montana om net op het grondgebied van North Dakota in de Missouri uit te monden.
Beide watervallen zijn indrukwekkend. Met razend geweld baant het smeltwater zich vanuit de Rockies al eeuwenlang een weg door de canyon. Zelfs de groene kuif van Lodgepole Pines kan niet verhinderen dat de door de elementen aangevreten rotswanden er uitzien als de vlijmscherpe tanden van een roofdier. Wit, beige grijs en zwart zijn de meest in het oog springende kleuren van de rotsen die gelaten hun lot lijken te ondergaan. Maar als we met de camera inzoomen ontdekken we dat de wit-geel-oranje-rode-bruine strepen en banen in de rotswanden werkende geysers zijn en dat de ruwe verweerde oppervlakken van de rotsen ons meer verhalen vertellen dan alleen de historie van hun ontstaan.
Of Yellowstone zijn naam heeft gekregen vanwege het gele gesteente in de canyon of vanwege de gele klei op de zandbanken waar de Yellowstone River samenvloeit met de Missouri? We laten dat in het midden. Stil kijken en luisteren we naar de kleurige en puffende rotswanden. Vuur … levenskracht.
Mud Volcano
In 2014 laten we de Falls achter ons, volgen de Yellowstone River die zich stroomopwaarts over de Hayden Valley slingert en komen zo’n 10 mijl zuidelijker uit bij Mud Volcano. Uiteraard stoppen we eerst bij de qua kleur en structuur prachtige Sulphur Caldron. Die er met z’n rotte eierlucht wel voor zorgt dat alle gemaakte foto’s een scheve horizon vertonen. Hoezo? Wel, het is bijna onmogelijk om met één hand de camera te bedienen en met de andere de neus dicht te knijpen. En jammer genoeg hebben we geen wasknijpers bij ons. De penetrante geur wordt veroorzaakt door watersulfide-gas dat het meest voorkomt in regio’s waar de grootste stijging en daling van de bodem van de caldera plaatsvindt. In Mud Volcano komen ook veel breuken samen en er vinden er geregeld aardbevingen plaats.
Het zuur en het zoet
In 1997 stond er een Park Ranger op het kleine parkeerterrein die ons vertelde dat we het gebied niet in mochten vanwege de grizzly beren die er waren gesignaleerd. Dit keer hebben we meer geluk. Veel van wat we tijdens de wandeling te zien, horen en ruiken krijgen heeft met zwavel te maken. Het is in vele vormen aanwezig: waterstofsulfide creëert het beruchte aroma van het gebied, microben zetten het waterstofsulfide om in een zuur dat rotsen en aarde oplost. Zwavelmineralen beschilderen – als zoete beloning – de zachtjes sissende, pruttelende en bellen blazende randen van Sour Lake in prachtige geel- en grijstinten. Cooking Hillside ziet eruit als een grote stoofpot met Maastrichts ‘zoer vleisch’ en zelfs de minst kleurrijke Mud Geyser en Mud Caldron hebben een gedistingeerde uitstraling die een mengeling is van eenvoud en sjiek.
Breaking Ice
Treuzelen we zo lang omdat we Yellowstone eigenlijk nog niet willen verlaten. Het heeft er alle schijn van. Vanaf Mud Volcano is het niet ver naar Fishing Bridge waar we uiteraard weer de auto uitgaan. Om daarna bij elke vierkante vrije meter langs het meer te stoppen en ons te vergapen aan de grote smeltende ijsvlakte. Langs de oevers heeft het ijs zich op een paar plaatsen al een klein stuk teruggetrokken. Zinsbegoocheling, illusie, fata morgana. Geef het beestje maar een naam. De hemel bevindt zich hier wel onder het ijs en de zware schotsen, plakken en brokjes ijs nemen met het grootste gemak de plaats in van wattige wolken. We krijgen er niet genoeg van.
Pas als de weg wegdraait van het meer, geven we gas en rijden we Yellowstone Park uit. Als we hadden geweten wat ons later op de dag in 2014 allemaal te wachten zou staan, dan hadden we niet op ons dooie gemak the Falls verkend, een paar uur rondgelopen in het Mud Volcano gebied en bij elke inham langs het Yellowstone Lake gestopt. Maar dat is een verhaal dat in een Omwegen-aflevering in de nabije toekomst een plekje zal krijgen.
Schipperen met tekstruimte
In de eerste alinea heb ik aangegeven dat we in 2018 op de T-splitisng bij Canyon Village linksaf slaan en over de Dunraven Pass ‘weer’ naar de Tower Fall rijden en vervolgens het Park via de North-East Entrance verlaten om eveneens in Cody uit te komen. Dat ‘weer’ naar Tower Fall moet ik even uitleggen omdat ik in de verschillende Omwegen-verhalen over Yellowstone ook nu heb moeten schipperen met de beschikbare tekstruimte. Dat betekent dat ik nu pas kan aangeven dat we twee dagen eerder ook al de Dunraven Pass zijn overgetrokken, de Tower Fall hebben bezocht, een onverwacht hoosbui verhinderde dat we tot aan de oever van de Yellowstone River konden afdalen, we kleddernat zijn doorgereden naar Mammoth Hot Springs en daarna terug zijn gekeerd naar het motel in West Yellowstone. Door de belevenissen van twee dagen geleden te koppelen aan ons vertrek uit Yellowstone heb ik inderdaad ruimte gecreëerd.
Vertrek uit Yellowstone in 2018
In 2018 zijn de weersomstandigheden heel anders dan in 2014. Waar we in de USA ook zijn geweest, we hebben nog nooit ergens dakgoten gezien. Dat betekent dat áls het regent, de regen integraal van de daken af klettert. Dat is ook het geval bij het motel-gedeelte waar wij een kamer hebben. Het regent pijpenstelen als we onze kamer verlaten en gelijk een sloot water in onze nek krijgen. Een nat begin van een natte en koude dag. We verheugen ons echter op het moment waarop we bij Madison Junction zullen aankomen en de weergoden de hemel weer messcherp in tweeën zullen delen zodat wij de rest van de dag van de zon kunnen genieten. Jammer, vandaag moeten we het doen met minimaal tien tinten grijs, regen, sneeuw, wind en bittere kou.
Op de T-splitsing bij Canyon Village slaan we linksaf. Het noord-oostelijke gedeelte van dit park hebben we nooit eerder kunnen bekijken omdat alle wegen in Yellowstone Park pas helemaal sneeuwvrij worden gemaakt als Memorial Weekend in zicht komt. Dat is het moment waarop alle scholen hun deuren sluiten, de vakanties officieel beginnen en ‘heel Amerika’ en route gaat … of is. Geen idee waarom de Dunraven Pass dit jaar al een paar dagen eerder is geopend, maar we zijn er wel blij mee.
Dunraven Pass
Ondanks de mindere weersomstandigheden zetten we ons beste beentje voor. We stappen boven op de Dunraven Pass (hoogte 2700 meter) uit om het uitzicht te bewonderen, maar de laaghangend bewolking heeft een ander programma. De weg is sneeuwvrij gemaakt, evenals het gebouwtje waar we voor een sanitaire stop in de rij gaan staan. Thei overbrugt de wachttijd door – het kunstje vertoonde hij al eerder – met een uitgestrekte arm voor de sneeuwmuur te gaan staan om aan te geven dat de sneeuwmuur behoorlijk hoger is dan 2,5 meter.
De rit richting Tower Fall is prachtig. De zon breekt hier en daar door het loodgrijze wolkendek en werpt haar licht over de besneeuwde berghellingen waarin duizenden, op naalden of luciferstokjes lijkende, verkoolde stammen van Lodgepole Pines aantonen dat hier een grote bosbrand heeft gewoed. Bosbranden, meestal veroorzaakt door blikseminslagen, zijn eerder regelmaat dan uitzondering in Yellowstone. Hoe vaak zijn we al niet door grote gebieden vol zwartgeblakerde boomresten gereden. We weten dat zo’n verwoesting gelijktijdig ook ruimte biedt voor verjonging van het bomenbestand en de planten die nu licht en ruimte krijgen om te groeien.
Tower Fall
Met twintig tot dertig snelle passen klimmen we telkens van pijnboom naar pijnboom, schuilen eronder en komen op adem. Als we boven komen zijn alleen de bovenste twee lagen van onze kleren drijfnat. Die hangen we te drogen over de ruggen van de achterste stoelen in de auto, zetten de verwarming hoger en halen de thermosfles tevoorschijn. Geen koek en zopie, maar koffie met Amerikaanse ontbijt-cakejes zorgen ervoor dat we alweer snel zover zijn om over het Blacktail Deer Plateau op weg te gaan naar het volgende doel.
Muziek
Zonder een blik in de achteruitkijkspiegel zouden we in een ruk zijn doorgereden naar Mammoth Hot Springs. Dankzij die blik op het juiste moment stappen we al gauw weer uit om niet alleen de Yellowstone River van de andere kant te bekijken, maar ook de schitterende wanden van basaltstaven naast de weg die er van dichtbij uitzien als kanten rokjes. Aan de overkant van de rivier zijn ze ook te zien. De cadans van de basaltstaven, die de vormen van de rotsen volgt, brengt bij mij een gevoel teweeg dat ik muziek uit de berg hoor komen. Als ik sterker inzoom met de camera en mijn fantasie de vrije loop laat, zie ik dat de staven op orgelpijpen lijken. Muziek dus!
Doorrijden, we willen niet op de foto
De meeste hiking trails zijn nog afgesloten. Beren-gevaar. Gedurende de rit over het Blacktail Deer Plateau spotten we twee beren. De tweede wordt door meerdere automobilisten gezien en onmiddellijk ontstaat er een verkeersopstopping. Mensen worden compleet maf als ze iets zien wat niet in hun dagelijkse leven thuishoort. Verboden worden genegeerd en fatsoensnormen bestaan ineens niet meer. Auto’s staan dwars op de weg of worden op onverantwoorde manier de greppel in gereden. Een Park Ranger staat tussen de mensen en auto’s in en lacht zich kreupel, net zoals wij. We zitten in de auto en kunnen geen kant op. Een groot gedeelte van de weg wordt in beslag genomen door een leger fotografen, compleet met statief en kanonnen van camera’s in de aanslag. Alsof de koninklijke familie, die in de berm zit te picknicken, op de foto moet. Stapje voor stapje maken de doorrijders vorderingen en in de stilstand tussen die stapjes in, krijgt Thei ook de gelegenheid om vanuit de auto één foto van één jong knuffelbeertje te maken. Wat moet de moeder van zo’n jong ding nu van de mensheid denken? Waarschijnlijk tikt ze met een van haar grote klauwen eens voorzichtig tegen haar voorhoofd. Uiteindelijk kunnen wij doorrijden. De meeste auto’s blijven staan. Een mijl verderop ligt een groep buffalo’s in een bocht van de weg waar niet gestopt kán worden. Zie ik het goed? Staat daar tussen de grote dieren in een bordje met: ”Doorrijden … we willen niet op de foto”?
Es God bleef
Omdat ik ons bezoek aan Mammoth Hot Springs in Omwegen-21 heb verwerkt, spring ik nu weer twee dagen vooruit naar het moment waarop we bij Tower Roosevelt Junction naar het oosten afbuigen. Bijna 50 km volgen we de Lamar River en de Soda Butte Creek door de Lamar Valley, een hooggelegen en grotendeels groen Alpenlandschap. Een paar keer stappen we uit om de grote kuddes buffalos met hun jonkies te bekijken.
Bij veel dieren die hun wintervacht aan het verliezen zijn hangt dit buffalo-bont in grote stukken langs hun lijf en geeft hen een nogal ‘sjofel en onverzorgd uiterlijk’. Reden temeer voor mij om van zo’n exemplaar foto’s te maken. Dat me dit een giftige blik oplevert van een van hen neem ik op de koop toe. Ja, ja ik durf wel … er zit een creek en een klein heuveltje tussen ons in.
Met een ‘see you again’ nemen we bij de North East entrance afscheid van Yellowstone, hopend dat we ‘es God bleef’ nog eens tijdens een Indian Summer hier terug mogen en kunnen komen.
ON THE ROAD AGAIN
Dit was (voorlopig althans) de laatste aflevering over Yellowstone. Mocht iemand wensen om eens een kijkje te gaan nemen in Yellowstone … blijf vooral op de boardwalks. Thei is niet altijd in de buurt om je leven te redden.
OMWEGEN-23 verschijnt op 1 december 2021
De tijd zal het leren
Denken
kraakt en kronkelt,
scheurt emoties open
en baart woorden
die de adem inhouden
tot de tijd rijp is.
Tijd
danst en vloeit,
neemt vormen aan
en staat stil
bij het denken
totdat het is geleerd.
