Omwegen-13

SANTA  FE : Dansen met dromen

Dat het leven van een boekenwurm als ik, door het lezen van één specifiek boek zo van richting kan veranderen vond ik toentertijd op zijn zachts gezegd opmerkelijk. Curieus was het ook dat mijn grote vriend, reis- en echtgenoot en ik naar aanleiding daarvan in 1989 onze eerste reis naar het zuidwesten van de USA maakten. Ruim een jaar voordat wij onze eerste vlucht naar de andere kant van de wereld maakten las ik Shirley Maclaine’s boek ‘Op glad ijs’ (Out on a limb) en mijn nieuwsgierigheid werd door de inhoud dermate getriggerd dat ik ook de twee volgende boeken ‘Dansen in het licht’ (Dancing in the Light) en ‘Het hoort er allemaal bij’ (It’s all in the Playing) aanschafte en in sneltempo verslond. Shirley beschrijft hierin o.m. de ervaringen die ze had tijdens de regressie-sessies bij haar vriendin, acupuncturist en healer, Chris Griscom. Chris Griscom woonde en werkte destijds in een klein stadje in de buurt van Santa Fe, de hoofdstad van de staat New Mexico. New Mexico is een van de 50 staten van de USA. In die tijd was er nog niet zoveel informatie te vinden op Internet, maar wat we te weten kwamen over deze staat was dat ze groot, droog, arm en dun bevolkt was. 

Laat ik het verhaal kort houden. Toeval of niet. Kort nadat ik het derde boek van Shirley had dichtgeslagen liep ik in de Mayrische Buchhandlung in Aken tegen het eerste in Duitsland uitgegeven boek ‘Zeit is eine Illusion’ (Time is an illusion) van Chris Griscom aan. Mijn nieuwsgierigheid en interesse waren inmiddels zo groot geworden dat ik meer wilde weten over deze regressie-sessies. In de colofon van het boek vond ik alle gegevens die ik nodig had om informatie aan te vragen. De informatie die ik toegestuurd kreeg liet me niet meer los. Ik wilde naar Amerika. Thei en ik bespraken de mogelijkheden en besloten om, nadat ik mijn ervaringen zou hebben opgedaan door middel van regressie-sessies, een rondreis door de USA te maken. We hadden bedacht en het leek niet meer dan logisch dat elk mens, indien mogelijk, toch eens in zijn of haar leven naar Amerika zou moeten kunnen gaan. We hadden goed gespaard en dus gingen we.

Pueblo Bonito

In het voorjaar van 1989 vlogen we naar Albuquerque en we logeerden in de B&B ‘Pueblo Bonito’ van Herb en Amy Behm die in het hartje van Santa Fe ligt. Het verblijf daar beviel ons zo goed dat we – telkens als Santa Fe weer in ons reisprogramma stond – Pueblo Bonito als thuisbasis kozen. En Amy en Herb werden goede vrienden. Ik deed de gewenste regressie-ervaringen op bij Chris Griscom en we maakten een rondreis door het zuidwesten. 

We kenden de USA niet, we kenden de Amerikanen niet, we hadden geen idee hoe groot alles in het land aan de overkant van de grote plas was en we vielen van de ene verbazing in de andere. We reden in drie weken tijd duizenden mijlen en we leerden dat hiken iets anders is dan een wandelingetje maken. Onze ogen werden zo groot als schoteltjes omdat we continue werden geconfronteerd met waarheidsgetrouwe landschappen van de cowboy-films uit onze jeugd. Alle Arendsoog en Witte Veder boeken zag ik tot leven komen, terwijl ik wist dat schrijver J. Nowee nooit in Amerika is geweest.

Tijdens onze huwelijksreis in 1971 hadden we in Tunesië kennisgemaakt met de grote zandbak van de Sahara die wij als ‘de woestijn’ betitelden. De grenzeloze leegte van de Sahara beroerde iets in ons tijdens die reis en dat gevoel liet ons niet meer los. Het was een klein vlammetje dat geduldig op het juiste moment wachtte om op te kunnen laaien. En dat gebeurde toen we tijdens de eerste reis in het zuidwesten van de USA onze harten verloren aan de extreem ruige wildernissen, bergen, vulkanen en immens weidse vlaktes die ons met wijd open armen verwelkomden. ‘Menschenleere’ gebieden gevuld met veel ‘niets’. Dat is de beste beschrijving die ik kan geven van onze kennismaking met de USA.

Door zo vaak terug te gaan naar het zuidwesten hebben we inmiddels ‘de buitenranden’ van een aantal gebieden goed leren kennen en met die kennis laten we ons maar al te graag steeds dieper het land inlokken. Weg van de gebaande paden, maar met het vreemde gevoel dat we in onze eigen voetstappen lopen of, bizarder, dat de afdrukken van onze voetstappen achter óns aanlopen.

Land of Enchantment

New Mexico wordt het ‘Land of Enchantment’ genoemd. Een titel die dit droge, rode land past als een handschoen. Het land zelf is betoverend en het betoverd de mens die er naartoe gaat. Alles in deze staat is anders dan gewoon. Bergen, rotsen, vulkanen, wildernissen, rivieren en meren; kou en hitte; droogte en  moessonregens met de daardoor ontstane flashfloods; planten en dieren die hun plek hebben gevonden in de verschillende regionen. De extreme droogte zorgt ervoor dat het licht lijkt te schitteren, dat de kleuren intens en sprankelend zijn en dat het verblijf op een gemiddelde hoogte van 2000 meter je bijna vleugels geeft.

De bevolking met zijn Indiaanse, Hispanic en Angelsaksische roots geeft zijn eigen eigenheid aan het wezen van New Mexico. Kunst en cultuur, spiritualiteit en alternatieve geneeswijzen, milieuvraagstukken en ruimte-vaart zijn niet alleen belangrijk voor de staat en zijn bewoners. Vooral toeristen met specifieke belangstelling voor een of meerdere deelgebieden hebben hun weg naar New Mexico gevonden.

Adobe

Adobe bouw is typisch voor New Mexico. De meeste gebouwen: woonhuizen, winkels, hotels, kerken en musea hebben eenvoudige en zachte vormen. Het bouwmateriaal is een mengsel van leem, zand, water en stro, dat in houten mallen wordt gestampt en buiten in de zon wordt gedroogd. Om een gebouw te construeren worden de grote blokken ongebakken kleistenen op elkaar gestapeld terwijl, in plaats van cement, het natte mengsel als hechtmateriaal wordt gebruikt. Als de ruw-bouw van gestapelde stenen droog is wordt de buitenkant gestuukt, eveneens met het natte mengsel dat met de hand wordt aangebracht. In het verleden werd dit meestal door vrouwen gedaan. Santa Fe is gesticht in 1607 en hier staan het oudste huis van de USA en de kleine San Miguel Kerk (gebouwd ergens tussen 1610 en 1626) vlak bij elkaar. Als ik de oude en de hedendaagse gebouwen met elkaar vergelijk zie ik dat de bouwstijl gelijk is gebleven. Omdat aarde als bestanddeel voor het bouwmengsel wordt gebruikt hebben alle gebouwen ook de kleur van de aarde. En die kleur kan ik het beste omschrijven als een mix van warme kleuren bruin, beige, geel en roze die misschien nog het meeste lijkt op de kleur van de löss-grond van Zuid Limburg, waar wij wonen. Organische, in mijn ogen minimalistische, bouw die met zijn zachte vormen, kleur en belijningen het omringende landschap geen geweld aandoet. Tegenwoordig wordt het traditionele adobe-mengsel steeds vaker vervangen door weerbestendig beton en cement. De lijnen wordt daardoor strakker, maar de bouwstijl verandert niet en de huid van de gebouwen wordt in adobe kleur geverfd.
Ik houd van deze adobe gebouwen in Santa Fe. De natuurlijke simpele vormen en de zachte structuren weerspiegelen min of meer de houding en het gedrag  van de mensen die we in Santa Fe hebben ontmoet. In deze stad sprankelt de energie die vooral in kunst en spiritualiteit zijn weg vindt. Ze betovert iedereen die zijn of haar zintuigen wil gebruiken. Ook mij en dat is geen enkele andere stad – hoe bijzonder dan ook – ooit gelukt.

Vergelijkbaar met Maastricht

New Mexico moge dan de armste van de 50 staten zijn … de hoofdstad Santa Fe is na New York en Los Angeles wel een van de belangrijkste kunststeden van de USA. Een gevarieerd aanbod van galerieën en musea zijn te vinden in het Railyard Arts District, Downtown en in Canyon Road, de mijl-lange straat waar de ene galerie naast de andere ligt. Een aanrader is het Georgia O’Keeffe Museum, waar de grootste permanente collectie schilderijen van deze grote Amerikaanse kunstenaar (1887-1986) te zien is. Wat is het toch dat haar en haar kunstwerken nog steeds zo bijzonder maakt?

Voor ons gevoel is Santa Fe te vergelijken met Maastricht. Beide steden liggen in het zuiden van het land  en in beide steden zorgt een over het algemeen minder hectisch levensritme ervoor dat genieten van het leven gelijke tred houdt met zaken doen. Kunst en cultuur bepalen in hoge mate het gezicht van zowel Maastricht als Santa Fe. De wereldwijde ratrace van drukte en dwang krijgt Santa Fe niet in zijn greep. Die intense uitstraling voel je als je deze kunstminnende stad bezoekt. Natuurlijk groeit deze stad en files zijn er geen uitzondering, maar als je je voeten van het gaspedaal haalt en de tijd neemt om je onder te dompelen in de energie van deze stad, dan gaat er een andere wereld voor je open. Santa Fe heeft een hart waar bewoners en bezoekers zich thuis voelen.

Downtown is een plek waar je net zo lang kunt rondslenteren als je dat wilt. Winkeltjes en galerieën wisselen elkaar af en als je ogen even verzadigd zijn en je portemonnaie iets leger is geworden dan zijn er de eettentjes waar op de cozy patios gerechten worden geserveerd die   zowel T-bone steak- en visliefhebbers als vegetariërs aan hun trekken laat komen. Het is de levensstijl van de bewoners, de aandacht en respect voor mens en natuur, die zo warm en heilzaam is. Natuurlijk is dit geen land van milk en honey. Er is armoede, er is criminaliteit, er is niets wat er in de rest van de wereld niet is. Maar deze stad heeft ons beiden vanaf dag één het gevoel van thuiskomen gegeven. 

Verre van saai

Is Nederland, in vergelijking met New Mexico, een laaggelegen, plat en misschien daarom een enigszins saai land? Wonen wij daarom zo graag in het Limburgse Heuvelland? Vinden wij het opwindender om een verrassing te vinden achter elke heuvel of berg in plaats van een horizon te zien die ‘meer van hetzelfde’ biedt?

New Mexico is verre van vlak of saai en dat betekent dat je voorbereid moet zijn op situaties die we in Nederland niet gewend zijn. Leuke dan wel minder leuke. Hebben wij tijdens onze reizen New Mexico dan alleen maar positieve ervaringen gehad? Nee, echt niet. Tijdens vrijwel elke reis ervaren we dat Moeder Natuur bepaalt welke delen van onze planning realiseerbaar zijn. En dat er in de USA niet alleen schatten van mensen leven dat weten we ook.

Canyon Road

Canyon Road is een begrip voor menige kunstliefhebber. Tijdens elk bezoek aan Santa Fe brengen we minimaal een hele dag door in deze mijl-lange straat waar huis aan huis galerieën zijn gevestigd. De straat is een oase van rust en schoonheid, waar concurrentie nauwelijks lijkt te bestaan. Voor ons betekent zo’n dag volop genieten van: gesprekken met galeristen en kunstenaars, de aanschaf van een klein kunstwerk waar we verliefd op raken en de vele prachtige werken waar we alleen met bewonderende blikken naar kunnen kijken. 

Ook muziek zit in alle poriën van deze stad. Het openlucht theater Santa Fe Opera gooit al jaren hoge ogen bij een groot publiek. Alle zitplaatsen zijn overdekt, maar de zijkanten van het gebouw zijn open en bieden een prachtig uitzicht op de omgeving. Daarnaast kunnen veel singer-songwriters en hun bands op de meest uiteenlopende plekken in een meer intieme sfeer hun muziek ten gehore brengen.
Op het alternatieve gebied heeft Santa Fe ook heel wat te bieden. De stad trekt simpelweg die mensen aan die zich niet direct in het ‘huisje-boompje-beestje’ patroon thuis voelen.

Inspiratie

Het eerste schilderij waar Santa Fe model voor stond was ‘Western Wall’. Behalve verf gebruikte ik hiervoor repen boombast. De repen bast symboliseren voor mij de afrasteringen van boomtakken die in combinatie met adobe muren rondom de huizen worden gemaakt. Vervolgens vertaalde ik de fases van een dag, die ik Simply Santa Fe noemde.

Terugblik

Hebben de regressie-sessies, waar ik dit hoofdstuk mee begon, nog nagewerkt? Ja, nogal. Na het succesvol beëindigen van de opleidingen voor yoga- en meditatie-leraar was de volgende stap, de opleiding tot regressie- en reïncarnatietherapeut, een logisch vervolg. Aangevuld met diverse cursussen op het alternatieve vlak. Bijna tien jaar heb ik een kleine praktijk gehad waar ik met veel liefde mensen terzijde heb gestaan met het kijken naar hun problemen, de reden waarom ze als zodanig worden ervaren en de mogelijkheden om ze vervolgens los te kunnen laten. In 2003 kreeg ik een hersenbloeding (aneurysma) waardoor mijn rol als therapeut was uitgespeeld.

In 1996 was ik op uitnodiging van een bevriende kunstenaar gestart met schilderen en hiermee vulde ik een groot gedeelte van mijn dagen. Het bleef niet alleen bij schilderen. Het ene talent daagt het andere blijkbaar uit. Driedimensionaal werk, fotograferen en schrijven zijn volgende stappen geworden. De kunstenaar in mij is eindelijk helemaal uit de verf aan het komen.

*) Omwegen-14 verschijnt op 15 oktober 2020

Dansen met dromen

Als dromen zonder voeten lopen komen ze niet ver
Trek aan, je laarzen of je glimmend sjieke schoenen,
het maakt niet uit hoe jij je reizen gaat benoemen
naar overal, naar ver, maar ook naar her en der. 

Zonder inzien zinkt het denken weg in omzien,
schrijft gedachtengangen die gaan dichten
met vers gevangen woorden, vergezichten
en reizen vol speelse regels bovendien.

Mijn schoenen aan, of links en rechts een laars,
ik loop, ik dans, sterk aangetrokken door mijn dromen,
reis terug naar daar vanwaar ik ben gekomen
en dans mijn denken gewoon wat minder aards.

link naar fotoboek : SANTA FE >>