Omwegen-8

TOADSTOOLS : Tussen Page en Kanab

Page is een kleine stad (in 2010 ± 7250 inwoners) in het noorden van Arizona en ligt op 1300 meter boven de zeespiegel. Haar geschiedenis gaat terug tot 1957 ten tijde van de constructie van de Glen Canyon Dam in de Colorado River. Door de bouw van de dam ontstond Lake Powell en de recreatiegebieden rond het meer, de Glen Canyon Recreation Area, die jaarlijks meer dan 3 miljoen bezoekers trekt. Een groot gedeelte van de recreanten verblijft in de Marina’s rond het meer. Voor bezoekers die hun antennes meer op de wildernis hebben gericht is Page de startplaats om op avontuur te gaan. Voor dag en dauw verlaten die avonturiers hun motels en pas als de zon de horizon heeft bereikt duiken ze weer op in deze over het algemeen dromerige provincieplaats. Van Page maakt Highway 89 verbinding met Kanab in Utah, net ten noorden van de grens met Arizona. Kanab werd in 1870 door 10 Mormoonse families gesticht en deze, rond de 5000 zielen tellende, gemeenschap ligt centraal tussen verschillende grote National Monuments, National Parks en State Parks.

Taarten van steen

Regelmatig keren mijn grote vriend en reisgenoot Thei en ik terug naar deze regio die de Grand Circle wordt genoemd. Het landschap links en rechts van Highway 89, de 75 mijl lange weg tussen Page en Kanab heeft een aantrekkingskracht op ons die we niet kunnen weerstaan. Steeds lokt een deel van de wildernis dat we nog niet, of nog niet goed genoeg hebben leren kennen.

Omdat we morgen een fikse hike op het programma hebben staan, besluiten we vandaag onze krachten enigszins te sparen en alleen een beetje te gaan rondneuzen in een redelijk klein gebied dat direct naast de Highway ligt. De inschatting die we voor deze dag hebben gemaakt blijkt later een gigantische misrekening te zijn. Maar wel een misrekening met verrassingen waar we van watertanden.

We parkeren de auto op een zanderig stukje land naast de Highway, wringen ons vervolgens langs het prikkeldraad en lopen via een wash (droge bedding van een creek) het gebied in. De stilte wordt alleen doorbroken door het zachte plok-slof geluid van onze voetstappen in het rulle zand. We hebben het gevoel alsof we een grens zijn overgegaan en terecht zijn gekomen in een sprookjesachtige film die van tijd tot tijd even wordt stilgezet totdat we gezien hebben wat er blijkbaar gezien moet worden. Het ritmisch geklik van de camera verbreekt de sfeer van betovering niet. Integendeel zelfs. Zou zo ook het idee voor een mogelijke soundtrack van een film ontstaan? De zon zorgt ervoor dat de hoge rotswanden aan het begin van de canyon er vandaag uitzien als een reeks taarten die in verschillende kleuren en lagen zijn opgebouwd. We lopen door totdat de canyon breder wordt en uitmondt in een soort kom met hoge rotswand die toegang tot het gebied erachter blokkeert zoals we bij een eerder bezoek al ondervonden. Geen nood. Er valt genoeg te zien.

Hoodoos en Toadstools

Een Toadstool is een smalle spits toelopende rots die als basis c.q. voetstuk dient voor een grotere rotsblok die er bovenop ligt. De paddestoel-vorming ontstaat doordat de bovenste hardere rots beter bestand is tegen de invloed van water en wind, terwijl onderste zachtere steensoort langzaam weg erodeert.
Het gebied van de Toadstools bestaat uit steensoorten die ideaal zijn voor de vorming van deze merkwaardige figuren. Elke Hoodoo of Toadstool lijkt een eigen karakter te hebben met een bijpassend gezicht en allemaal spelen ze een rol in deze sprookjesachtige wereld. En vandaag voeren zij hun spel voor ons op tegen die hoge spierwitte rotswand met zijn diepe kloven, breuken en scheuren. Tussen de Hoodoos en Toadstools liggen, tussen in zachte kleuren gepenseelde heuvels, gladde rotsen in deftig grijs die zo uit een tube tandpasta gedrukt zouden kunnen zijn.

We hebben gemerkt dat wij niet de enigen zijn die dit decor voor de dag van vandaag gekozen hebben. Precies onder een van de meest fotogenieke Toadstools staat een groep vrouwen, onder leiding van een yogalerares, volkomen geconcentreerd hun rek- en strek-oefeningen te doen. In eerste instantie zijn we niet zo blij met hun aanwezigheid, maar we stellen onze mening later maar al te graag bij. We hiken wat verder de canyon in, we lunchen, zitten in de zon en genieten van al het moois. Als we merken dat de yogagroep de matjes oprolt denken we dat die gaat vertrekken. Nee dus. In plaats daarvan trekt de groep naar de zijkant van de canyon waar wij al eerder gezocht hebben naar een doorgang. Ineens zijn ze verdwenen.

Roofvogelperspectief

We bedenken ons geen seconde, pakken onze rugzakken en zien al gauw hoe de groep achter de yogalerares tussen de rotsen door omhoog klimt. En wij volgen hen op enige afstand. De groep klimt hoger en hoger en wij volgen. De verrassing is groot als we tenslotte boven op de hoge witte rotsen terecht komen via een doorgang die verborgen blijft voor diegene die daar geen weet van heeft. Vanuit roofvogel-perspectief kunnen we nu de stenen taart-wanden bekijken, die we bij het binnengaan van de canyon zo bewonderden.

Boven op de hoge witte rotswanden bevindt zich een gebied vol hoodoos en toadstools die van de bodem van de canyon niet zichtbaar zijn. Zonder de groep vrouwen hadden we de doorgang nooit kunnen vinden en we zijn hen dan ook ziels-dankbaar voor de ervaringen en de foto’s die we nu kunnen maken. Na drie uur hiken i.p.v. een simpel uurtje wandelen gaan we terug naar de auto en denken dat het wel mooi is geweest voor vandaag. Terug naar het motel, een hapje eten en vroeg naar bed is onze bedoeling. Het loopt iets anders …