Omwegen-5

PETRIFIED FOREST : Versteende bomen

Vanuit Grants – New Mexico zijn we op weg naar Holbrook in Arizona. Van daaruit willen we een aantal dagen op voor ons onbekende plekken in Petrified Forest National Park gaan hiken. Voordat we naar een motel in Holbrook rijden gaan we eerst naar het Visitor Center bij de zuidelijke ingang van het Park. Een van de oudere Rangers lijkt een speciale antenne te hebben voor mensen met specifiekere wensen en deze man vertelt ons precies wat we graag willen weten …. en meer dan dat. Hij haalt een kaart tevoorschijn waarop aantekeningen zijn gemaakt en wijst ons de plek van een canyon aan waar de grootste hoeveelheid petrified wood (versteend hout) ter wereld ligt. 

BARE & BEAUTIFUL

Ongeveer 225 miljoen jaar geleden was dit een moerasgebied bedekt met bossen gigantische Sequoia bomen, die uiteindelijk vermoedelijk door een grote vulkaanuitbarsting werden verwoest. Boomstammen werden onder water door een dikke laag vulkaanas en modder begraven. Door de jaren heen drong water met silicium, een mineraal dat veel voorkomt in vulkaanas, door in de stammen. Het silicium werkte als een natuurlijke conservering en zorgde ervoor dat het hout in kwarts veranderde. Toen het zuidwesten van de Verenigde Staten begon te stijgen en het huidige landschap werd gevormd kwamen op enkele plaatsen, waaronder in Petrified Forest National Park in Arizona, de versteende boomstammen mede door wind- en watererosie weer aan de oppervlakte te liggen.
Petrified wood is prachtig, maar onze interesse ging er nooit speciaal naar uit omdat de vindplaatsen die we tot nu toe bezochten meer lijken op door toeristen drukbezochte expositieruimtes in de wildernis. De Ranger vertelt ons dat in de canyon die hij ons aanwijst geen toeristen komen. We zijn erg blij met zijn aanwijzingen en hopen op deze manier een ietwat andere kijk op petrified wood te krijgen. Hij ziet aan onze gezichten dat we niet in verleiding zullen worden gebracht om een stukje mee te nemen. We weten dat dit ten strengste verboden is.

Zijn waarschuwing voor de weersomstandigheden morgen nemen we ter harte en we hopen dat de voorspelde sneeuw morgen niet hiér zal vallen. We bedanken hem voor de tijd en informatie die hij aan ons gegeven heeft en rijden vervolgens naar de uitgang van het Park. Daar worden auto’s gecontroleerd en als er in een auto ook maar een splinter petrified wood gevonden worden dan is de eerstvolgende slaapplaats voor de inzittenden … het politiebureau. Wij rijden naar Holbrook en checken daar in een motel in.

Windkracht tien

Om zes uur rinkelt de wekker en na een tüchtig ontbijt spoeden we ons naar de zuidelijke ingang van Petrified Forest, ongeveer 20 mijl van Holbrook. Het stormt echt. Bij de ingang van het Park worden we door een van de Rangers geïnformeerd over de extreme weersomstandigheden … en het zal in de loop van de dag nog erger worden. De voorspelling komt uit.

Het waait nog harder dan gisteren. Onderhemd, overhemd, bodywarmer, fleecejack, windjack met muts. We zijn ingepakt alsof het midden winter is en nog rillen we van de kou, terwijl de letters van elk woord op onze lippen bevriezen. Godsamme, wat is het koud. Zelfs mijn taaie reisgenoot die het nooit koud heeft hoort zijn eigen botten rammelen. 

We laten ons echter niet uit het veld slaan en hopen toch hier en daar nog onze ogen de kost te kunnen geven. Op de hooggelegen weg en mooie uitzichtpunten waait het ’t hardst. Thei fungeert als windvanger. Met zijn brede schouders vangt hij de eerste windvlagen op en zijn armen om mijn middel voorkomen dat ik speelgoed voor de desert-wind wordt. Ondanks dat kan ik mijn camera niet stilhouden. De foto’s zullen derhalve niet allemaal scherp zijn, maar wat deert het als je van een van de highlights van deze vakantie aan het genieten bent. Even verderop zie ik hoe de wind een man met statief en al tegen de grond werkt. We bereiken het punt waar vandaan we in de canyon kunnen afdalen. Slechts even is er twijfel of het verstandig is wat we doen. Huppakee … toch naar beneden. Als vogelverschrikkers verkleed dalen we af in de canyon. De hagedissen die nog geen veilige plaats tegen de storm hebben gezocht, lijken ter plekke te verstenen als ze oog in oog komen te staan met twee als vogelverschrikker verklede hikers. Twee uur later klimmen we – gezandstraald en verkleumd tot op het bot – maar zeer voldaan weer omhoog met meer dan 100 foto’s in de pocket. 

Blue Mesa

Koffie, brood en zoete cakejes brengen ons weer redelijk snel op temperatuur en met hernieuwde gretigheid gaan we op weg naar Blue Mesa. We zijn hier al vaker geweest en telkens konden we hier onder een strakblauwe lucht, genietend van een beduidend hogere temperatuur op onderzoek uitgaan. Zowel binnen als buiten het gebied. Dit keer is de toegang tot Blue Mesa afgesloten en de hoop dat we het gebied dat direct daarachter ligt vandaag zouden kunnen gaan verkennen wordt de bodem in geslagen. Te gevaarlijk. Nu maken we noodgedwongen en om de paar meter stoppend vanuit de auto foto’s van dit prachtige gebied, waarbij de deur als statief wordt gebruikt. De wind laat zich hierdoor niet uit het veld slaan en schudt eens flink aan ons vervoermiddel, alsof hij ons persé wil laten weten dat we de ervaringen van vandaag moeten ’verdienen’. In eerste instantie heb ik geen hoge kwaliteitsverwachtingen van de 350 foto’s die ik vandaag maak, maar als we ’s-avonds de opnames op de I-pad bekijken stellen we beiden vast dat er minimaal één engeltje samen met mij de camera heeft vastgehouden.

Na onze ervaringen in Blue Mesa wagen we het er toch op om aan de overzijde van de I-10, Painted Desert, het rode gedeelte van dit National Park te gaan verkennen. Het weer verslechterd echter snel. Omdat we hier nog zo zielsgraag een mooie hike willen maken, gaan we toch op weg en hopen we dat de waarschuwingen van de Park Ranger pas vanaf morgen geldig zullen zijn. Helaas. Na hooguit één mijl moeten we al omkeren. De dikke sneeuwvlokken die uit inktzwarte wolken vallen veranderen  het rode landschap in een besuikerd sprookjesachtig en ijzig einde van deze toch al zo extreme dag. We accepteren dat de weergoden bepalen wat er vandaag wel en niet gedaan kan worden en gaan terug naar het motel. Omdat de voorspellingen voor de komende dagen meer extreem weer beloven besluiten we om onze planning maar weer eens bij te stellen en de volgende dag al verder te trekken. Door deze switch ‘winnen’ we een dag en dat betekent dat hierdoor ruimte ontstaat om een omweg in meer noordelijke richting te maken. We zijn benieuwd naar wat er op ons pad zal komen. 

Link naar fotoboek : PAINTED and PETRIFIED >>