Regen, sneeuw en intense kou jagen ons in het vroege voorjaar van 2018 weg uit Capitol Reef. Via de Boulder Mountain Pass zijn we, een paar dagen eerder dan gepland, op weg naar Escalante om in twee gebieden te gaan hiken waar we 29 jaar geleden ook onze voetstappen achterlieten. We hopen dat de weersomstandigheden dit daar wel toelaten. Op de 9600 feet hoge summit (2926 meter)
In OMWEGEN-16 vertelde ik hoe het ons in Capitol Reef verging tijdens de eerste ijskoude dagen begin mei 2018 en de zonnige warme dagen eind mei van datzelfde jaar. Regen, hagel en sneeuw maakten het onmogelijk om tijdens die reis een aantal meer noordelijk gelegen gebieden te gaan verkennen.
We hielden de moed erin, maar na drie weken waren we de barre weersomstandigheden spuugzat. Met een fikse
Capitol Reef is een gebied in Utah ten zuiden van Salt Lake City met een oppervlakte van 979 km² dat al vanaf 1937 een National Monument was, maar op 18 december 1971 de status van National Park kreeg.
Bijna elke toerist die de meest bekende parken in het zuidwesten van de USA bezoekt, stopt kort of lang in Capitol Reef. Wij ook. En aangezien onze nieuwsgierigheid nog
We kiezen ervoor om vanuit Bluff via achteraf-weggetjes, die we alleen op een zeer gedetailleerde kaart kunnen vinden, naar de dunbevolkte zuidwest hoek van Utah te rijden. De reden waarom we hier geen enkele auto tegenkomen zal wel degelijk met de onderhoudsstaat van de wegen te maken hebben. De chiropractische ‘hobbeldebobbel en zwaai zwaai’ behandeling is gratis. We verlaten Utah, snuffelen een paar mijl aan Arizona en rijden dan
Coal Mine Canyon staat bekend als haa’hon’ooji’ bij lokale Navajo’s, waarmee ze de grillige hoodoos en kliffen van de canyon beschrijven. De Engelse naam verwijst naar een korte mijngeschiedenis, toen Amerikaanse kolonisten er eind 1800 steenkool probeerden te delven.
Geen idee waarom Coal Mine Canyon zo’n enorme aantrekkingskracht op ons heeft. De Grand Canyon en Bryce Canyon zijn veel groter en in de ogen van andere mensen misschien veel spectaculairder. Een
Dat het leven van een boekenwurm als ik, door het lezen van één specifiek boek zo van richting kan veranderen vond ik toentertijd op zijn zachts gezegd opmerkelijk. Curieus was het ook dat mijn grote vriend, reis- en echtgenoot en ik naar aanleiding daarvan in 1989 onze eerste reis naar het zuidwesten van de USA maakten. Ruim een jaar voordat wij onze eerste vlucht naar de andere kant
Begint de reis die we in 2014 maken nu echt anders dan anders? Nee, niet echt. Maar aangezien onze planningen altijd al een hoog elastisch vermogen hebben, verwachten we ook nu geen standaard start.
Na een rustige vlucht vanaf Düsseldorf via London landen we op 27 april laat in de middag op Denver International Airport. De shuttlebus brengt ons naar het motel en nadat
In Omwegen-10 vertelde ik over de eerste hike die we in november 2005 naar the Wave maakten. Een onvergetelijke ervaring, maar ook een ervaring die voor evenveel geld slecht had kunnen aflopen. We verdwaalden omdat we op weg naar the Wave toe hadden verzuimd om ons goed te oriënteren. Op de terugtocht herkenden we geen enkel punt en we verwijderden ons hoe langer hoe verder van de
Jaren geleden zagen mijn grote vriend en reismakker Thei en ik in boeken en tijdschriften foto’s van een fascinerend landschap ergens in het zuidwesten van de USA, maar nooit werd de naam van het gebied of de locatie vermeld. Bij toeval vonden we in 2005 de plek toen we een aantal dagen in de buurt van Page in Arizona waren. Het gebied – inmiddels worldwide bekend als The Wave
Zo beëindigde ik de vorige aflevering – Omwegen-8 – waarin ik de verrassende hike beschrijf in het kleine gebied van de Toadstools aan de noordzijde van Highway 89 tussen Page AZ en Kanab UT. Prompt kwam de vraag van een aantal lezers hoe het verhaal nu verder gaat. “Het verhaal verschijnt … als het geschreven is” was mijn reactie. En met die uitspraak gaf ik mijn herinneringen
