Bryce Canyon

Terug in de tijd, naar 1989, toen Thei en ik onze eerste voetstappen in het zuidwesten van de USA zetten en een bezoek aan Bryce Canyon, naast menig ander National Park, ook in ons programma zat. We logeerden toen drie dagen in Ruby’s Inn, destijds het enige motel dat even buiten Bryce Canyon National Park lag. Ruby’s Inn ligt er nog steeds. Alleen is er in de loop der jaren een complete stad omheen gebouwd met alle faciliteiten voor de groeiende toeristenstroom.

Vanuit Ruby’s Inn

Vanuit Ruby’s Inn verkenden we Bryce Canyon intensief en op alle tijdstippen van de dag. Een kamer reserveren was destijds en ook  in 1997 nog niet nodig. Maar in 2016, 2018 en 2019 moesten we, omdat we liever op de bonnefooi reizen, voor een slaapplaats uitwijken naar Tropic. Voor de ene mens misschien lastig om tegen een gesloten deur aan te lopen, maar voor ons gingen er daardoor wel nieuwe en andere deuren open.  

In 1989 daalden we vanuit de pull-outs langs de 33 km lange rim road af in de canyon – die eigenlijk geen echte canyon is maar een verzameling amphitheaters – en testten zowel onszelf als de zolen van onze schoenen op ‘rotsvastheid’. We genoten met volle teugen van dit liefelijke en vooral sprookjesachtige gebied met zijn spitse steenzuilen.
De sprookjesachtige uitstraling werd helemaal feeëriek tijdens de dagen dat wij er rondzwierven omdat er over het hele gebied een laag poedersneeuw lag en de duizenden puntige hoodoos op witte kaboutermutsen leken. Boven op de rim liepen we dik ingepakt tegen de kou, maar met het verder afdalen in de canyon verdwenen er meerdere kledingstukken in de rugzakken. Deze kennismaking met Bryce was er een die we nooit meer zullen vergeten.

’Misdaad’ 

Hier pleegde ik ook mijn eerste ‘misdaad’. Het is ten strengste verboden om ‘iets’ mee te nemen uit een National Park. Toen ging ik er nog vanuit dat dit de eerste en enige reis naar de USA zou zijn. Met de punt van mijn schoen schoffelde ik een adobe-kleurig steentje van ± 2cm uit de grond, draaide het in een papieren zakdoek en stak het in de zak van mijn jack. In geen enkele andere reis heb ik daarna iets meegenomen uit een National  Park of State Park. Het kleintje steentje reisde wel tijdens elke reis als een talisman mee terug naar zijn geboorteland. Op elk moment dat ik – weer terug in Nederland – dit steentje in mijn handen neem, dan voel ik de harteklop van het ruige land waar ik zo van hou.

Liefelijker dan de Grand Canyon

Tijdens dit eerste bezoek vonden wij Bryce Canyon liefelijker dan de Grand Canyon. De Grand Canyon, die we ook drie dagen lang hadden verkend, was destijds voor ons Nederlanders eigenlijk een maat te groot, te majestueus, te ongrijpbaar. 

Van bovenaf gezien is Nederland in stukjes en plakjes opgedeeld en ons Nederlandse brein was gewend aan deze kleinschaligheid. Onze persoonlijke horizon kreeg het tijdens deze eerste reis zwaar te verduren met alles wat groot, groter en grootst is in de USA. De Grand Canyon was in dat jaar gewoon te kolossaal voor ons. In de loop der jaren hoorden en lazen we dat andere Nederlanders soortgelijke reacties hadden tijdens hun kennismaking met de USA.

Het digitale tijdperk was nog niet aangebroken en fotograferen was een kwestie van zorgvuldig kiezen voor datgene wat zeer zéker gefotografeerd moest worden en … waar we nog maar een keer voor terug zouden moeten komen. Naar Bryce Canyon terugkomen deden we in 1997 en daarna in 2016, 2018 en 2019 maar toen met een digitale camera op de buik.

Alle foto’s in het fotoboek zijn voornamelijk in het vroege voorjaar van 2016 en in september 2019 gemaakt. In 2018 maakten we tijdens de doorreis hier alleen een onverwachte korte stop. 

Te voet of met de auto

De 33 km lange weg in het park ligt bovenop een 2400 – 2800 meter hoge bergpas. Bezoekers kunnen vrijwel het hele park per auto bereiken en naar de diverse uitkijkpunten lopen. De afgelopen decennia is Bryce Canyon uitgegroeid tot één van de populairste parken van de VS. Opmerkelijk is dat weinig toeristen dieper het gebied intrekken. Waarschijnlijk is er gewoon te weinig tijd voor een hike. Reisprogramma’s zijn vaak te strak gepland.

Hoodoos

Bryce Canyon, in 1924 uitgeroepen tot National Park, is beroemd om zijn unieke geologische rotsformaties, de zogenaamde hoodoos, die worden gevormd door twee processen. Het eerste proces, vorstverwering, oefent vooral in de winter zijn invloed uit. Water sijpelt in kleine rotsscheuren. Wanneer het water bevriest, zet het uit, waardoor de scheuren groter worden. Het ijs smelt, er loopt meer water in de scheur en het water bevriest weer. Scheuren kunnen op deze manier zo groot worden, dat er stukken rots afbreken.

Het tweede proces is regen. Regen draagt bij aan de erosie van de rots doordat regenwater ietwat zuur is. Kalksteen, waaruit hoodoos bestaan, lost daarin op. Beide processen hebben voor het ontstaan van de mysterieuze hoodoos gezorgd en onder invloed van seizoenen en weersomstandigheden verkleurt het hele gebied naar alle schakeringen van wit, creme en roze naar oranje en rood.

Het park dankt zijn naam aan de Mormoonse pionier Ebenezer Bryce, die van 1875 tot 1880 in het gebied woonde.

Vandaag, 1 april 2016

Extreme weersomstandigheden in Arizona zorgden er vier dagen geleden voor dat we geplande hikes in Petrified Forest moesten cancelen. We gooiden onze planning om, draaiden het stuur van onze auto in noordelijke richting en kwamen hierdoor onverwachts in Utah terecht. We zijn nu voor twee dagen in Kanab neergestreken omdat we, door deel te nemen aan de loterij die elke morgen om 9.00 uur in  het Visitor Center plaatsvindt, een permit willen bemachtigen om een dag te mogen hiken in The Wave. Vanmorgen werden we niet ingeloot voor the Wave. We kunnen vandaag dus ongestoord naar Bryce Canyon rijden.  

Vanuit Kanab bereiken we Bryce Canyon binnen twee uur. Eerst komen we terecht in Bryce Village, een compleet nieuw dorp waar Ruby’s Inn tegenwoordig deel van uitmaakt. De toeristenstroom is in het hoogseizoen zo gigantisch dat er in het National Park vaak geen parkeerplaats meer te vinden is. Met gratis shuttlebussen worden de bezoekers dan vanuit Bryce Village naar het Park getransporteerd. Deze informatie krijgen we van een Park Ranger als we in het overvolle Visitor Center een kaart gaan kopen voor de wandeling die we graag willen maken. We kopen de kaart, nog een mooi boek over Bryce en na een sanitaire stop ‘vluchten’ we weg uit de mensen-bijenkorf.

De pull-outs zijn groter geworden en langs de rim road zijn overal grotere en kleine parkeerplaatsen gemaakt, die overvol staan. Na enig zoeken vinden we in de buurt van de General Store een plek waar we de auto kwijt kunnen. Geoorloofd of niet … hier blijft hij de eerste uren staan.

Standing People

Tijdens eerdere reizen lazen we dat de Amerikaanse Indianen Bryce Canyon de naam ‘Standing People’ hebben gegeven. Niet verwonderlijk. De hoodoos, de bomen en zelfs de rotswanden van de bergen achter het amphitheater lijken in het gelid te staan. Ik kreeg toen en vandaag nog steeds niet de indruk dat het soldaten of krijgers zijn die klaar staan om de boel te verdedigen. Op mij maken ze meer de indruk dat ze staan te kijken … maar naar wie of wat,  óf dat ze staan te wachten … maar op wie of wat?
Hieronder lees je het verhaal dat door de Native American People wordt verteld.

Red Painted Faces

Paiute-indianen leefden in het gebied rond wat nu Bryce Canyon wordt genoemd vanaf ongeveer 1200 na Christus. Het Paunsaugunt-plateau werd gebruikt voor seizoensgebonden jacht en het verzamelen van andere levensbehoeften, maar er is geen bewijs van permanente nederzettingen. De legende van Bryce Canyon werd in 1936 aan een natuuronderzoeker in het park uitgelegd door Indian Dick, een Paiute-oudste die toen in het Kaibab-reservaat woonde:

“Voordat er mensen waren, leefden the Legend People, To-when-an-ung-wa, op die plek. Het waren er veel en van velerlei aard, zoals dieren, vogels hagedissen en dergelijke. Het waren geen mensen, maar ze bezaten het vermogen om zichzelf er zo uit te laten zien. Om een ​​of andere reden waren the Legend People op die plek slecht; ze deden iets dat niet goed was, misschien werd er gevochten, misschien stalen sommigen iets … het verhaal is op dit punt niet duidelijk. Omdat ze slecht waren, veranderde Coyote (o.a. bewaker van magische krachten) ze allemaal in rotsen. Je kunt ze nu op die plek zien, allemaal veranderd in rotsen; sommigen staan ​​in rijen, sommigen zitten, sommigen houden zich vast aan anderen. Je kunt hun gezichten zien, met verf erop, net zoals ze waren voordat ze rotsen werden. De naam van die plek is Angka-ku-wass-a-wits (rood geverfde gezichten). Dit is het verhaal dat door the People (Native American) wordt verteld.”

De Rim Trail

Fairyland Canyon ligt in het noordelijke deel van het park en is een heus sprookjesland. Hier kun je goed zien waarom de Paiute-indianen dachten dat de hoodoos in feite versteende mensen waren. In rijen staan ze naast elkaar, soms opvallend dicht bij het uitkijkpunt. En dat allemaal door het unieke samenspel van wind en regen, al eeuwenlang.

De Rim Trail loopt van Fairyland Point (8,9 km ) zuidwaarts naar Bryce Point en – de rand van het Bryce Amphitheater-gebied van het park volgend – verbindt de trail Sunrise Point met Inspiration Point en Sunset Point. Een relatief gemakkelijke wandeling (afhankelijk van hoeveel kilometer je ervan loopt) met spectaculaire uitzichten in het populairste gebied van het park.

Van Sunrise naar Sunset

Windjacks en handschoenen aan, schoenen worden goed vastgebonden, hoeden op, rugzakken met water en iets eetbaars op de schouders en de camera op de buik. We starten bij Sunrise Point, lopen de hele Queens Garden Trail en knopen de Navajo Loop Trail er vervolgens ook aan vast. Als ik naderhand thuis de foto’s van ons eerste bezoek aan Bryce Canyon bekijk, zie ik dat we de route toen precies andersom hebben gelopen. Vroeger liepen we deze afstand huppelend. We merken vandaag dat we niet alleen ietsje ouder zijn geworden, maar Thei merkt ook op dat hiken op 2800 meter een andere inspanningsboog kent. Af en toe denkt hij dat er een hijgend hert (ik dus) achter hem loopt. We genieten urenlang volop onder een Santa Fe blauwe lucht, bij een temperatuur die dicht tegen het vriespunt aanligt. We zijn blij dat we zoveel kledingstukken over elkaar hebben aangetrokken. Er staat gelukkig weinig wind en dat betekent dat we vandaag onze hoeden op kunnen zetten ter vervanging van een zonnebril. 

Sunrise Point biedt niet alleen één van de beste vergezichten ín het park, maar ook over de grens van het park heen waar op de achtergrond de Pink Cliffs zichtbaar zijn. En zoals de naam van het uitkijkpunt al zegt, de zonsopgang hier is meer dan de moeite waard.

Queen’s Garden Trail + Navajo Loop trail

De Queen’s Garden Trail is het minst moeilijke traject om vanaf de Rim in het Bryce Canyon Amphitheater af te dalen. Ook dit keer knopen we aan deze hike de Navajo Loop Trail vast en genieten volop van de vele uitzichten, de unieke hoodoos, de  haarspeldbochten en  van de Douglas-sparren  die goede pogingen doen om net zo hoog te worden als de torenhoge canyonwanden. Ook is goed te zien hoe bomen zich vastklampen aan de rotsen. Soms liggen hun wortels bloot door de erosie. Het geeft aan hoe moeilijk het voor bomen is om hier te groeien.

Sunset Point

De naam van Sunset Point zegt het al, dit is een goede plek om de zonsondergang te zien. Maar deze plek is niet alleen de moeite waard als de zon onder gaat. Het is ook de plek waar de verschillende kleuren van de rotsen goed te zien zijn. En hier kijk je eveneens, net als bij Sunrise Point en Bryce Point, uit over het immense decor van hoodoos en bomen in Bryce’s Amfitheater. 

De boeiende ‘sjraveltocht’ van ons als 70 plus en 70 minner, eindigt na bijna 5 km bij Sunset Point ver voor zonsondergang. Ook nu weer komen we oog in oog te staan met Thor’s Hammer, de indrukwekkende hoodoo die ver boven de anderen uitsteekt en die, naar men zegt, op een grote hamer lijkt.

Lang, dun en een kop groter

Tijdens het schrijven van dit verhaal maakt het bekijken van de talloze foto’s die ik van Thor’s Hammer heb gemaakt ineens een herinnering uit mijn tienerjaren wakker.
Met mijn lengte van 1.74 meter en de helft dunner dan nu, was ik als tiener een kop groter dan andere meisjes van mijn leeftijd. Grote voeten had ik ook. Om mijn lengte en de grote voeten enigszins te camoufleren kocht ik elegante schoenen met hakken, waarvan de maat nooit groter was dan 39,5.  Met als resultaat: pijnlijke en verfrommelde tenen. Vanwege mijn lengte zat ik op school altijd achter in de klas en kon slecht op het bord zien. Een bril was het gevolg. Tja … lang, dun en een bril … en dan bij Pietje Moors naar dansles gaan. Wie stond er altijd en eeuwig aan de zijlijn?  En als ik al gevraagd werd – destijds waren Limburgers vaak kleiner dan Noord Nederlanders –  dan waren ook de jongens een kop kleiner dan ik.
Thor’s Hammer’s situatie is een beetje vergelijkbaar met die van mij tijdens de tienertijd.  Kijkt hij verbaasd, verwonderd, dat hij niet in het plaatje past? Wel, elk nadeel heb zijn voordeel … volgens Cruyff. Dit soort ervaringen leert je wel om alleen te kunnen zijn zonder je eenzaam te voelen. Je hoeft niet door anderen bezig gehouden te worden als je thuis bent bij jezelf.  

Inspiration Point  Bryce Point  Natural Bridge

Daar staan ze dan, de ‘standing people’ c.q. de ‘red painted faces’. In het Bryce Amphitheater staat ’s-werelds grootste concentratie onregelmatige rotspunten (hoodoos). 

Vanaf Inspiration Point en Bryce Point zijn de talloze kleurschakeringen die wisselen als het weer verandert en de opvallend rechte rijen bomen die tussen de rotsen groeien, het beste te zien. Zeker in de vroege ochtend of de late namiddag maakt de verzameling hoodoos, de zogenaamde Claron-formatie,  de meeste indruk. Het onderste gedeelte van deze Claron-formatie bestaat uit ‘vuile’ kalksteen van zand, slib en ijzer, die voor de roodachtige kleur zorgt. Het bovenste witte gedeelte bestaat uit een zuiverder zoetwaterkalksteen. Dit bovenste witte gedeelte van de Claron-formatie is vooral zichtbaar bij Inspiration Point. Er worden echter maar weinig hoodoos in deze zachtere rots gevormd.

Natural Bridge is één van de zeven natuurlijke bogen die Bryce telt en de meest indrukwekkende. Het is, ondanks de Engelse naam, geen brug, maar het resultaat van extreme erosie van een immens rotsblok. Het water wordt hier als het ware door de kloof geleid, waardoor de erosie ondertussen gewoon doorgaat. Ooit zal deze boog instorten.

Paria View  Piracy Point  Far View Point

Paria View (en niet Sunset Point) is de enige plek waar de laatste zonnestralen de hoodoos bereiken. De rest van het park ligt dan allang in de schaduw.
Van Piracy Point wordt gezegd dat de naam is ontleend aan de buttes die lijken op piratenschepen die langs de rand varen, maar het is waarschijnlijker dat de naam verwijst naar een geomorfologisch proces dat hier binnenkort zal plaatsvinden.
Far View Point heeft een toepasselijke naam. Navajo Mountain ligt 90 mijl verderop op de grens van Utah en Arizona en is bij helder weer altijd te zien. In het oosten, voorbij het Table Cliff-plateau, zijn mogelijk ook de meer puntige toppen van de Henry Mountains te zien. De prachtige uitzichten zijn het resultaat van de extreem hoge luchtkwaliteit van Bryce Canyon.

Agua Canyon – Ponderosa Canyon

Bij Agua Canyon trekken twee prominente hoodoos de aandacht. Links staat de hoogste van de twee torens, de ‘Hunter’. Rechts staat een hoodoo die gewoonlijk de ‘Rabbit’ of de ‘Backpacker’ wordt genoemd. In de beginjaren van Bryce Canyon National Park is er veel moeite gedaan om veel van de prominentere hoodoos een naam te geven. In de loop der jaren zijn veel van deze hoodoos zo geërodeerd dat hun namen niet meer overeenkomen met wat ze oorspronkelijke voorstelden.

Op de hoogste hoogten, zoals bij Ponderosa Point, zijn Engelmann Spruce, Douglas-fir en White Fir de meest voorkomende boomsoorten.

Bryce Canyon National Park omvat drie bostypen. Het laagste niveau wordt gedomineerd door de Pinyon Pine en de Utah Juniper. Langs de rand in het noordelijke uiteinde van het park zie je voornamelijk de Ponderosa Pine.

Rainbow Point en Yovimba Point

Beide uitkijkpunten bevinden zich aan het zuidelijke uiteinde van de Rim Road in het park en worden vaak overgeslagen door de toeristen. Terwijl hier goed te zien is hoe Bryce Canyon ontstaat uit het omliggende rotsplateau en hoe de rand van het plateau inmiddels is verworden tot hoodoos in allerlei tinten. Ook kun je onder meer Pink Cliffs en Grey Cliffs zien die net buiten het park liggen. Rainbow Point is een van de hoogste uitkijkpunten in het park.

Was dit ons laatste bezoek aan Bryce?

De beschrijving van ons bezoek aan Bryce Canyon in OMWEGEN-40 is een summiere samenvatting geworden van de vijf keren dat we dit sprookjesachtige National Park bezochten. De foto’s in OMWEGEN-40 en in het fotoboek UTAH, waar ik aan het eind van dit verhaal naar verwijs, dateren uit 2016, 2018 en 2019.

Na ons bezoek aan Bryce Canyon op 1 april 2016 keren we terug naar Kanab, waarna we onze reis voortzetten in zuidelijke richting. Als we op 17 september 2019 Bryce Canyon verlaten, rijden we eerst naar Tropic waar we overnachten waarna we het stuur van de auto noordwaarts draaien. Of dit ons laatste bezoek was aan Bryce Canyon? Who knows.  Inderdaad, je weet het met ons maar nooit.

Voel de vrijheid

moegestreden
bevrijden inzichten
zich uiteindelijk zelf
en gaan op in de kleuren
van een wonderlijke wereld
die vrijheid heet

*) OMWEGEN-41 verschijnt op 1 maart 2025