Omwegen-39

Smoking Waters

Na een aantal dagen in Yellowstone te hebben rondgezworven, verlaten we het National Park en rijden via Cody naar het piepkleine stadje Meeteetse in Wyoming, om daar te overnachten. De volgende dag hebben we ingepland om ons hart op te halen in de al een paar jaar op onze verlanglijst staande Gooseberry Badlands. En dat doen we.
Na meer dan vijf uur te hebben rondgezworven in deze badlands die eruit zien als de restanten van een verwoeste stad, lijken de weergoden er genoeg van te hebben om elk wolkje bij ons uit de buurt te houden. Vanaf de horizon schuift een compacte wolkenband als een dik verduisteringsgordijn het overdadige licht uit de strakblauwe hemel.
We besluiten om, hoe verleidelijk het ook is, de badlands niet verder in te trekken, maar op weg te gaan naar de 40 km zuidelijker gelegen stad Thermopolis. De stad van de Smoking Waters, de stad met een van de grootste Hot Springs ter wereld.

Pats

En dan gebeurt het wéér. Terwijl wij ongeveer drie mijl voor Thermopolis langzaam naar beneden rijden, komt een pick-up-truck met een groot formaat caravan erachter in volle vaart de helling opgereden. Pats … een fikse steen wordt van onder de wielen van de pick-up truck met een harde klap tegen de voorruit van onze auto gekatapulteerd en er verschijnt onmiddellijk een grote ster van meer dan 30 cm in het glas. Eenzelfde ervaring hadden we twee jaar geleden in Texas, maar toen was de ster slechts circa 6 cm, die tijdelijk gerepareerd kon worden. Tja, als je reist moet je dit soort incidenten eveneens incalculeren. En shit happens natuurlijk altijd onverwachts.
Omdat we zo snel mogelijk een bedrijf à la Carglass willen vinden, checken we bij het eerste de beste motel in als we Thermopolis binnenrijden. We zijn vandaag niet erg kieskeurig voor wat het de faciliteiten van het Roundtop Mountains Vista Cabins & Motel betreft. Koelkast, magnetron, föhn zijn niet aanwezig en de kleine handigheidjes als zeep, shampoo en kleenex ontbreken ook. Airco is er wel en we hebben tijdens eerdere reizen geleerd dat het drogen van de haren ook lukt als de airco op het blazen van warme lucht is om te zetten. Gelukkig kan zelfs het laagst gekwalificeerde motel / hotel in de USA niet zonder ijsklontjes-machine. De opgespaarde lege yoghurtbekers komen in dit soort situaties weer eens goed van pas. Op elk probleem past een oplossing.

Sommige managers zijn engelen

Veel belangrijker dan de kwaliteit van het motel is het feit dat in het blok naast het motel een bedrijf is gevestigd dat we als evenknie van het Nederlandse Carglass betitelen. Hoe vervelend de steen tegen en de scheuren in de autoruit ook zijn, we worden voor de zoveelste keer tijdens onze reizen op cruciale momenten geholpen door engelen van mensen. Ook dit keer.
De manager van het bedrijf vertelt ons, na het inspecteren van de schade, dat reparatie van de raam niet mogelijk is. De scheuren zijn te groot. Het is wel safe om verder te rijden, omdat de scheuren redelijk hoog in de ruit zitten. Ze hoeven daardoor niet erg storend te zijn. Er zal geen gat in de ruit ontstaan, maar de barsten zullen wel verder blijven scheuren. De manager van het bedrijf helpt ons om de schade telefonisch en schriftelijk te melden bij Avis, de Car Rental waar we onze auto gehuurd hebben. Ze waarschuwt ons echter ook dat Avis niet dezelfde voorwaarden in het aanvullende contract voor deze auto heeft vermeld als in de voucher die we hebben. Waaróm we een aanvullend contract voor deze auto hebben?

De truc van Avis Rental Car

Bij aankomst op het vliegveld van Salt Lake City bleek de voor veel geld gehuurde SUV niet aanwezig te zijn. We konden kiezen voor een veel kleinere auto en een bakbeest met meer mogelijkheden. De kleinere auto was geen optie voor onze manier van reizen, omdat we vaak in regionen komen waar weinig of geen winkels zijn om water, voedsel en benzine te kopen. Kiezen voor het bakbeest, een Chevrolet Tahoe met alle toeters en bellen (zou niet in onze garage passen) betekende wel dat we een bedrag van $ 500,- extra moesten betalen.

Daar sta je dan als toerist. We dachten dat we tot nu toe wel alle beschikbare trucs van de Car Rentals hadden meegemaakt. Bij het ophalen van de gehuurde auto houden we altijd ons eigen A-4tje met adequate antwoorden op mogelijk geoffreerde trucs bij de hand. Thei en ik overlegden, besloten om voor de Tahoe te kiezen, de extra $ 500 te betalen en na de vakantie een klacht in te dienen bij het reisbureau en het extra betaalde bedrag bij de Touroperator terug te vorderen. Er werd een aanvullend contract opgemaakt …!
En daar zit de crux; er staat een vinkje op een plek die ons is ontgaan. De manager van het bedrijf in Thermopolis vertelt ons dat we zeer waarschijnlijk, door de afwijkende voorwaarden in het contract, de schade van de ruit zelf moeten betalen. Ze vertelt ons dat dit een van de trucs is waarmee Car Rentals de huurders, meestal buitenlandse toeristen, een loer proberen te draaien. Wel, dát zullen we nog wel eens zien. In dát geval zijn ze met ons nog niet klaar. Ze vertelt ons ook dat we mogelijk door de State Police zullen worden aangehouden, maar als we vertellen dat dit een rental car is en dat we de schade al bij Avis hebben gemeld, dan zullen we normaal gesproken wel door mogen rijden. We zijn erg dankbaar voor de hulp van de manager die zij slechts ziet als service van het bedrijf. Ze weigert een financiële vergoeding maar ze is heel verguld met de Delfts-blauwe klompjes die we haar als een welgemeend ‘dankjewel’ geven.

*) Bij de inlevering van de auto in Salt Lake City ontmoeten we de derde engel op ons pad, de manager van Avis. Als ik hem aanspreek en vertel over de problemen met GPS, de radio, de steen door de ruit, het aanvullende $ 500,- contract waar een truc mee is uitgehaald, dan zet hij resoluut een streep door het nieuwe contract en we hoeven de $ 500, – niet te betalen.

Op zoek naar de Hot Springs

Aangezien we aan het ‘ster in de voorruit-malheur’ verder niets extra’s meer kunnen doen, nemen we draad van onze reis weer op om datgene te gaan bekijken waarvoor we naar Thermopolis zijn gekomen. De Hot Springs. De flyer die we aan de balie van het motel vinden verschaft ons de benodigde basis-informatie.
Voor specifiekere inlichtingen en een plattegrond van Thermopolis melden we ons bij het Visitor Center. De dienstdoende medewerker heeft echter geen kaas gegeten van de manier waarop ze informatie kan verstrekken en de stad kan promoten. Als aanduiding waar we de Hot Springs en de thermische cascades kunnen vinden geeft ze aan dat die slechts vanuit één bepaald punt, op één bepaalde heuvel te zien zijn. Óf zij woont en werkt nog geen dag in deze stad, óf wij hebben onze oren naar de verkeerde kant openstaan als ze haar verhaal doet. We zijn geen steek wijzer geworden als we deur van het Visitor Center achter ons dichttrekken en een plattegrond van de stad is niet beschikbaar. Met als resultaat dat we eerst de hele stad doorkruisen op zoek naar aanwijzingen waar de Hot Springs te vinden zijn.

White Sulphur Spring

Óf we zijn vandaag stekeblind óf het is de gewoon bedoeling dat we eerst de omgeving van de Thermopolis gaan verkennen … omdat die ook de moeite waard is. Naast de eerste weg die we inrijden ligt een heuvel vol vreemde kronkelige vormen en gaten, waarvan we denken dat het waarschijnlijk een uitgedroogde of een nu-niet-werkende hot spring is. In Yellowstone zagen we dit soort fenomenen ook in verscheidene gedeeltes van Mammoth Hot Springs. Tijdens een reis maakten we de meest waanzinnige foto’s van de minerale terrassen, terwijl bij een volgend bezoek dezelfde plekken helemaal wit waren uitgeslagen en er geen druppel water te zien was. Hier ziet de heuvel eruit alsof de veronderstelde Hot Spring er al lang geleden de brui aan heeft gegeven. Later komen we er achter dat dit de White Sulphur Spring is die tegenwoordig via een bassin zachtjes de Bighorn River insijpelt.

Rolling Red Hills

De volgende kronkelende weg brengt ons de glooiende heuvels in die, van enige afstand en met half dichtgeknepen ogen bekeken, bekleedt lijken te zijn met fluweelachtig felgroen gras en, om saaiheid te voorkomen, ter afwisseling hier en daar wat struikjes. Opwindend worden deze grazige zogenaamde ‘rolling hills’ pas omdat van de meest schuine hellingen de bekleding lijkt te zijn afgeschuurd waardoor de warme diep-oranje aarde tevoorschijn komt. Natuurlijk gaan we op verschillende plekken aan de wandel en rijden dirt roads in totdat we niet verder kunnen of op private property terecht komen.
Op een van de heuvels loopt het pad dat we volgen dood. Van hieruit kunnen we Thermopolis in de diepte zien liggen. Zou dit het uitkijkpunt zijn waar de medewerkster van het Visitor Center naar verwees? Het lijkt inderdaad Schneider’s Point te zijn. Daar beneden ontwaren we ook een parkje met een paar grote vijvers en een kleine parkeerplaats. Zou dit het uitkijkpunt op de heuvel zijn vanwaar de Hot Springs te zien moeten zijn? Nogal teleurgesteld besluiten we, omdat we nu niet meer weten wáár we nog meer naar de Hot Springs moeten zoeken, om dan maar naar deze parkeerplaats te rijden en het parkje in te wandelen.

Some like it hot

Thermopolis is vernoemd naar zijn meest belangrijke bezienswaardigheid. De grootste minerale heetwaterbron ter wereld ligt in deze stad. Het letterlijke en figuurlijke centrum van Hot Springs State Park is de Big Spring. Per minuut brengt de bron honderden liters water aan de oppervlakte. Het water bevat maar liefst 27 verschillende mineraal-soorten. Native Americans dichtten er lang geleden al helende krachten aan toe en het werd al snel een populaire bestemming voor toeristen en mensen die genezing zochten in de therapeutische minerale warmwaterbronnen. Als onderdeel van de oorspronkelijke overeenkomst met de stammen Eastern Shoshone en Northern Arapaho, die het land aan de federale overheid verkochten, zou de toegang tot de minerale warmwaterbronnen gratis blijven. Het Hot Springs State Park komt dat verdrag na. Een gratis badhuis is het hele jaar door open voor het publiek en het water wordt op bijna 40 graden gehouden voor therapeutisch baden. Daar liggen ook de gebouwen – dat lezen we later op de dag als we er met de neus voor staan – waarin zich de vrij toegankelijke thermische baden bevinden. Een duik in het genezende water nemen zit er echter niet in. Zwemkleding hebben we niet bij ons en ik betwijfel of ze ons ‘in the nude’ binnen zullen laten.

BLUE GRASS

Vanuit het kleine parkeerterrein lopen we naar het er tegenover gelegen parkje, bekijken de vijver met Koi karpers en wandelen dan langs kleine troebele waterpoeltjes in de richting van de rivier. Verspreid door het parkje staan mooie Cortenstalen kunstwerken van tepees en buffalos. Een van de buffalo kunstwerken is voorzien is van de tekst ‘Smoking Waters’. Inderdaad, die titel vond ik wel passen voor dit Omwegen-verhaal. De buffalos van Hot Springs State Park behoren sinds 1916 tot de centrale kudde voor de Wyoming State Parks. Bewegende buffalos zien we vandaag niet. Die hopen we wel morgen te zien.

Maar waar zijn die Smoking Waters en die Hot Springs?

Big Spring en Rainbow Terraces

Al wandelend bereiken we de Bighorn River waar een voetbrug overheen hangt. Pas als we vlak bij de brug komen zien we dat de grote ‘vijver’ aan deze kant van het park geen vijver is. Dít blijkt de Big Spring te zijn, de grootste hot spring ter wereld, waarvan het water continue in een bijna geruisloze stroom over de wallenkant de Big Horn River in stroomt. En ook pas als we de eerste voetstappen op de Swinging Bridge zetten en naar links kijken, ontdekken we de schitterende Rainbow Terraces. De Smoking Waters. Enorme, door mineralen, algen en plankton in het hete water van de hot spring gecreëerde, sulfur-kleurige en -geurige cascades.
Hot Springs State Park heeft het allemaal. Wolken van natte stoom, warmte van het water, aantrekkingskracht van genezende krachten, de verborgen bron van het water, de geur van zwavel, betoverende en mystieke aantrekkingskracht en de schilderachtige schoonheid van de warmwaterbron die uitmondt in een rivier.

Smoking Waters, de wolken van stoom, zien we vandaag niet omdat de buitentemperatuur niet laag genoeg is. Een dame die wij ontmoetten in Yellowstone National Park, vertelde ons dit toen we daar de Grand Prismatic Spring aan het fotograferen waren. De stoom was toen zo hevig dat de Grand Prismatic Spring zelf amper zichtbaar was. Hoe hoger de buitentemperatuur, hoe minder stoom. De ervaring heeft geleerd dat de extreme hoeveelheid stoom er niet alleen voor zorgde dat de Grand Prismatic Spring een mysterieuzer uiterlijk kreeg, maar ook dat de foto’s interessanter werden. De foto’s die we de eerste dag maakten bleken ons uiteindelijk het meest aan te spreken.
Twee bronnen blijven actief in het park. Niet alleen de Big Spring maar ook de White Sulphur Spring, waarvan wij dachten dat die er de brui aan had gegeven.
Big Spring heeft een diameter van ongeveer 7,50 meter en een diepte van 40 meter. Momenteel stroomt er water van 57,2°C graden met een snelheid van 8.000 liter per minuut. Het is de waterbron voor de Tipi-fontein, het staatsbadhuis en twee commerciële voorzieningen. In het begin van de twintigste eeuw stroomde de bron met een snelheid van 13.000 liter per minuut, wat aanleiding gaf tot de slogan op Monument Hill: ‘World’s Largest Mineral Hot Spring’.
Bij de White Sulphur Spring stroomt water van 52°C uit een kleine opening aan de voet van een travertijn-rand nabij de rivier met een snelheid van ± 750 liter per minuut.
De Tepee Spring, waar we later op de dag naar toe lopen, is een kunstmatige fontein uit 1909. In de lente en zomer wordt er water naar de travertijn-kegel geleid. De groeisnelheid van travertijn is ongeveer één tot vijf centimeter per jaar.

Swinging Bridge en de Bighorn River

De Swinging Bridge in Thermopolis is een enigszins slingerende voethangbrug over de Bighorn River met een interessante geschiedenis. De oorspronkelijke brug werd in 1916 gebouwd omdat de Snake River een natuurlijke barrière vormde die verschillende boerderijen isoleerde. De enige manier waarop de boeren de rivier konden oversteken was via een slingerende brug die aan een kabel van 0,5 inch bungelde.
Op een dag ging de tractor van een rancher kapot en het was niet mogelijk om hem naar de reparatiewerkplaats te krijgen, omdat hij te groot was voor de brug. Om het probleem op te lossen, huurde hij een monteur in die naar de ranch kwam om daar de tractor te repareren. Deze monteur realiseerde zich dat er behoefte was aan een bredere, stevigere brug en hij bouwde voor $ 1.250. een praktischere en stevige brug. Deze nieuwe brug zou een gewicht van drie ton kunnen dragen. Hij bouwde een 2,5 meter brede hangbrug van staal uit de overblijfselen van een oude brug en kabels uit de olievelden. De bouwer was geen ingenieur. Hij gebruikte een ansichtkaart van de Golden Gate Bridge als leidraad. In 1984 mocht de originele brug, omdat ze te onveilig werd, niet meer gebruikt worden. Ze werd echter in 1992 volledig gerestaureerd.
De huidige Swinging Bridge ligt net ten zuiden van de oorspronkelijke locatie en zij biedt een uniek zicht op de Bighorn River en de minerale terrassen.

Dichterbij

Wat we ook nog graag willen bekijken is de Tepee Fountain. Maar hoe vind je die zonder street map (en we hebben ook geen mobiele telefoon waarmee je dit soort fenomenen kunt lokaliseren). We zoeken onze weg naar een de diepte liggende punt aan de rivier waar we mensen zien lopen. Het blijkt een kleine parkeerplaats te zijn met daaraan gekoppeld een aanlegsteigertje waar een aantal mensen staat te vissen. Vissen willen we niet. Wel heel speciaal vinden we de onderrand van de Rainbow Terraces die in de Bighorn River hangt en we vergapen ons aan de prachtige kleuren en structuren.
De wandeling over het plankier langs de Rainbow Terraces, de wiebelende oversteek van de Bighorn River via de swinging bridge en de blik die we hebben kunnen werpen op de structuren van een gedeelte van de onder- en binnenkant van de thermische terrassen, is verrassend geweest.

Tepee Fountain

Onze wandeling eindigt bij de Tepee Fountain, die we van alle kanten bewonderen en fotograferen. De ‘Tepee Fountain’ werd in 1909 gebouwd om stoom vanuit het hete mineraalwater dat door het park stroomde via buizen te laten ontsnappen. Terwijl het water over de constructie stroomt en afkoelt, wordt een steeds dikkere laag travertijn afgezet. Dit proces lijkt op de vorming van de terrassen die in het Park te zien is. De kers op de taart en een mooie afsluiting voor dit Omwegen-verhaal. Het is beslist waar dat in Yellowstone National Park alles groter, extremer en waanzinniger van kleur is. Echter, de Hot Springs en de Rainbow Terraces in Thermopolis hebben niet voor niets de naam Smoking Waters gekregen.